Ακολουθώντας τα βήματα...(τέλος)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ακολουθώντας τα βήματα...(τέλος)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ακολουθώντας τα βήματα...(τέλος)</b><p>Δημιουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ Κ<p><i> συνέχεια από τα προηγούμενα</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[align=center][B][I]Ο χρόνος κυλάει πότε αργά και πότε γρήγορα.<br />
Πολλές φορές που κοιτάζω πίσω νοιώθω να με πλημυρίζουν τόσο αντιφατικά συναισθήματα.<br />
Πολλές εικόνες έχουν ξεθωριάσει, άλλες πάλι παραμένουν τόσο ζωντανές <br />
που έχω πεισθεί ότι θα με ακολουθούν σε όλη μου τη ζωή.<br />
Περπατάω στους ίδιους δρόμους αρκετές φορές και νοιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι<br />
καθώς με βλέπω στο παρελθόν μου.<br />
Καθισμένο σε ένα παγκάκι ή στο σκαμπό της Μίλα.<br />
Γυρίζοντας γύρω από τα στέκια  ή πηγαίνοντας.<br />
Και δεν είναι που βλέπω τον εαυτό μου και νοιώθω αυτό το σφίξιμο.<br />
Είναι που θυμάμαι αυτά τα συναισθήματα και τα ξανανοιώθω.<br />
 <br />
Σήμερα γέλαγες συνέχεια.<br />
Ούτε τον καφέ δε με άφησες να τελειώσω, είναι τόσο ωραία στο Θησείο την άνοιξη<br />
αλλά εσύ δεν ήθελες να καθήσουμε, ήθελες μόνο να προχωράμε. <br />
Μία μου κράταγες το χέρι απαλά και μία με τράβαγες ενθουσιασμένη προς κάτι που σου έκανε εντύπωση.<br />
Σου χαμογέλαγα και σε ακολουθούσα.<br />
Μα σχεδόν δεν άκουγα τίποτα από όσα έλεγες.<br />
Κατηφορίζοντας τη Σταδίου μπροστά στα κλειστά ρολά της τράπεζας γύρισες ξαφνικά<br />
με αγκάλιασες και με φίλησες.Τόσο χαρούμενη και ανέμελη.<br />
Μπροστά στα ίδια ρολά  που ακουμπισμένος πέρασα μία χειμωνιάτικη νύχτα<br />
παγωμένος και μισοαναίσθητος να βλέπω και να ζηλεύω ξένες στιγμές.<br />
Τόσο ίδιες με τις δικές μας σημερινές στιγμές.<br />
Δε ξέρω αν κάποτε καταφέρω να σου πω κάτι γιά όλα αυτά.<br />
Δε ξέρω αν θα καταλάβαινες.<br />
Ακόμα και εγώ δε ξέρω αν έχω καταλάβει τι είναι αυτό που με πιάνει όταν τα θυμάμαι.<br />
Όταν περπατάω ακόμα μία φορά σε αυτούς τους δρόμους<br />
<br />
.........Ακολουθώντας τα βήματα του Ουίλλιαμ Μπάροους στην Αθήνα.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Μερικές σκέψεις<br />
Ένα από τα πιό αγαπημένα μου βιβλία είναι το Junky του Ουίλλιαμ Μπάροους.<br />
Η αγαπημένη μου πλευρά της πόλης είναι η σκοτεινή της.<br />
Μακριά από τα φώτα.<br />
Γιατί εκεί ζουν αληθινοί  άνθρωποι ή τουλάχιστον πιό αληθινοί από τους υπόλοιπους.<br />
Στη σκοτεινή πλευρά της πόλης, καλός ή κακός είσαι ο εαυτός σου.<br />
Σκέφτηκα λοιπόν να συνδυάσω αυτά τα δύο για να γράψω το Ακολουθώντας τα βήματα...<br />
Και από ότι έχω γράψει ποτέ στη ζωή μου είναι το μοναδικό μέχρι τώρα που μου προκάλεσε τη μεγαλύτερη απογοήτευση.<br />
Ποστάροντας τα επεισόδια το ένα μετά το άλλο είδα κάποιους από εσάς να με αποφεύγουν.<br />
Και κάποιους άλλους να με πλησιάζουν όλο και περισσότερο.<br />
Και ήταν και τα δύο μία μεγάλη απογοήτευση γιατί ήξερα το λόγο.<br />
Άλλοι γράφουν βιωματικά και άλλοι χρησιμοποιούν τη φαντασία τους.<br />
Κάποιοι άλλοι συνδυάζουν και τα δύο.<br />
Δε θα σας πω τι από τα παραπάνω έκανα εγώ. <br />
Αν έγραψα βιωματικά και ήμουν ή είμαι....πρεζόνι.<br />
Θα πω μόνο ότι λυπάμαι όλα αυτά τα παιδιά γιά τον οίκτο και την κατανόηση που δείχνουν πολλοί από εσάς. <br />
Πολλοί από εσάς συγκεκριμένα που υποτίθεται ότι γιά να γράφουν εδώ έχουν περισσότερες ευαισθησίες.<br />
Κρατήστε λοιπόν τον οίκτο σας μακριά τους γιατί δε μπορεί να κρύψει πίσω του τις φοβίες και τις προκαταλήψεις σας.<br />
Και το καταλαβαίνουν.<br />
Τελικά αρχίζω να σκέπτομαι ότι η λέξη πρεζόνι μετά από όλα αυτά μου ακούγεται σα τίτλος τιμής.<br />
Ή σα κάτι πολύ σημαντικό, όπως λέμε γιά παράδειγμα...ποιητής.<br />
  <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-10-2011</td><td valign=top></td></table><br />