Το μουσκεμένο παράθυρο

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα παράθυρο κλειστό
κράτησε απ’ έξω τον χειμώνα
κι απόμεινα μικρό παιδί με μια αχτίδα ήλιου στο χέρι
Να σου ζεσταίνω τη συντέλεια των καιρών,
σαν από φλόγα των εξαίσιων ονείρων.

Δεν έχω ψυχή να σου μιλήσω άλλο γι’ αγάπη
δεν έχω μήτε όνομα για να ζητήσω την ταυτότητα σου

Μα θα’ μαι Εδώ
όταν η νύχτα βγάζει χέρια
κι είναι μια ξύλινη, μεγάλη μαριονέτα το φεγγάρι
Να μου μιλάς για το κορίτσι εκείνο
με τα κόκκινα γαρίφαλα στο χέρι

Την είπα Ελπίδα κι αποκρίθηκε
σα να με ήξερε από χρόνια

Με είπε Λάθος
και της έδωσα την τελευταία δαγκωματιά από το μήλο.

Δεν έχω σώμα να κηρύξω άλλον εμφύλιο
τόσα κορμιά στεκάμενα σπίρτα στο κουτί ενός χάρτινου κόσμου
ιδανικό προσάναμμα για Εσένα και για Εμένα

Για μια σκιά
για μια σκιά στάθηκα τείχος, να με τρέχεις.
Άνοιξε τώρα το παράθυρο
τόσο πολύ που κυλιστήκαμε στα πρέπει και στα όχι
μόνο η βροχή,

Μόνο η βροχή μπορεί να μας ξεπλύνει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-10-2011