Μέγας

Δημιουργός: george, γιώργος πήττας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απέθαντα είναι τα τραύματα της
ιστορίας.

Ες αεί , ανακυκλώνουν ανάπηρη
τη βούληση των Ανθρώπων , έτσι
όπως αυτή κατέστη από την
Κυριαρχία των Ενοχοποιών .


Των Ανθρώπων, που διακαώς
επιθυμούν να γεράσουν και να
ξεκουραστούν , μα στέκουν
ανήμποροι
και ισοβίως κλειδωμένοι
στο φως του καθρέφτη , δέσμιοι
μιας ανεξάντλητης εφηβείας ,
αυτής που αξιόποινη ορίζεται
τόσους αιώνες.



Τραγικόν εστί.


Τραγικό πολύ, καθώς μετά θάνατον
αναρωτιόταν αν εν ζωή είχε
υπάρξει Αυτοκράτωρ ή Δούλος.


Μόνο.

Καθώς, νύκτωρ πλέον , αμυδρά
διακρίνει τυχόν μετάξι
διαδήματος από φροντισμένο
κουρέλι, ή και απομεινάρι.


-Μην είναι σημαία;


Κι αν είναι το εσώρουχο...
εκείνης που νόμισε Λαμπρή
και το κράτησε εκεί στου
κρεβατιού την άκρη λάβαρο μιας
επικράτειας που εν τέλει
διατήρησε αλώβητα τα τείχη της;


Αναρωτιέται ακόμη, για το μάταιο
των πολέμων του και το άσκοπο
των ομοβροντιών στις οποίες
υποχρέωσε τα όπλα που του
δόθηκαν.


Υπέταξε;


Υποτάχθηκε;


Υπήρξε ;


Η Θάλασσα που βάφτισε Θάλασσα
τον θυμάται άραγε;


Βασιλεύς Μάταιος, Υπηρέτης
περιττός , αυτός, που προσπάθησε
να αλλάξει το ρουν του ποταμού,
ήθελε να ξαναφέρει τις εκβολές
εκεί που ανήκουν, έτσι όπως

«θα έπρεπε».

Τι μέγας μεταξοσκώληξ Θεοί,

τι μέγας.


Ο εν τοις ουρανοίς
αυτοϊκανοποιούμενος
εντός του παραδείσου του,
μονήρης.


Αμφιβάλλει ακόμα και αν έχει
πεθάνει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-11-2005