Τον καιρό του μεγάλου σκοτωμού

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και να που μείναμε μόνοι
εδώ που πέρασαν πολλοί.
Ζεσταινόμαστε πια ο ένας με το χνώτο του άλλου
και με την ελάχιστη κουβέρτα της ύπαρξης.

Ιδιωματισμοί ενός μυαλού ποιητικού κατά τ’ άλλα.

Σου είχα μιλήσει για αγάπη
τον καιρό του μεγάλου σκοτωμού.
Πιανόσουν από τους κρίκους των φλεγόμενων λέξεων
κι ύστερα μου’ δειχνες τα τσουρουφλισμένα σου χέρια.

«Η αγάπη αφήνει σημάδια από στάχτη» -σου είχα πει.
Οι άλλοι περνούσαν βιαστικοί και βιασμένοι.
Οι στάσεις των λεωφορείων
τέλειωναν και ξανάρχιζαν
κάθε τέταρτο με το χτύπημα του εισιτηρίου.

Κατεβήκαμε, θυμάμαι
κάπου στο τέλος του κόσμου

Αποσπασμένοι από όλους και όλα.

Εσύ κοίταζες τη βροχή .
Μετρούσες τις στάλες στα γαλόνια της χούφτας σου.
Νωρίς που βράδιασε, είπες.

Εγώ μετρούσα το αστραπόβροντο
-ἐνα δράμι θεός ξημερώθηκε-
Κι ύστερα μύριζα τον καπνό
απ’ το φουγάρο της σκέπης.

Κοιταχτήκαμε αρκετά.
Μιλήσαμε ελάχιστα.

Τον καιρό του μεγάλου σκοτωμού, λίγα είναι τα λόγια.
Μόνο η αγάπη σπινθήριζε μέσα απ’ την κάπα ενός ζητιάνου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-04-2012