Η αγωνία ενός λαού- τα συνθήματα του αγώνα

Δημιουργός: montekristo

Δημήτρης Γληνός, Σεπτέμβρης 1942 - Μέρος δεύτερο

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

3.[B] Η ΑΓΩΝΙΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ [/B]
Απέναντι σ' αυτή τη φοβερή συμφορά, την άγρια μπόρα, που ξέσπασε πάνω στη χώρα μας και καταβασανίζει το λαό μας, ποια είναι η στάση του λαού; Πως αντιμετωπίζει ο λαός τα χτυπήματα που αναταράζουν όλη του τη ζωή; Από τη μια μεριά τα χτυπήματα της τυραννίας των ξένων καταχτητών, την αρπαγή του ψωμιού του, την ολόπλευρη στέρηση των μέσων της ζωής του, την αβεβαιότητα , την μαύρη έγνοια που τον κατατρώγει την πάσαν ημέρα, το θάνατο που τον τριγυρίζει με χίλιες μορφές την κάθε στιγμή ; Και από την άλλη μεριά τα χτυπήματα της προδοσίας, την άγρια και αχόρταγη μανία της κερδοσκοπίας, την αισχρή συνωμοσία των εκμεταλλευτών της δυστυχίας του;
Από τη μια στιγμή στην άλλη, όλα τα στρώματα του λαού μας είδανε να αναποδογυρίζεται και να γκρεμίζεται γύρω τους το οικοδόμημα της ζωής τους. Ο εργάτης έχασε τη δουλεία του, βρέθηκε στο δρόμο απένταρος. Μα και όποιος είχε δουλειά, το μεροκάματό του έγινε με μιας μηδενικό των μηδενικών. ΄Ό,τι κέρδιζε όλο το μήνα δεν του έφτανε πια για να ζήση ούτε μιαν ημέρα. Αν, πρωτήτερα, μπορούσε να τρώει αυτός και τα παιδιά του ένα κομμάτι ψωμί, λίγες ελιές, λίγα χορταρικά, τώρα χάθηκε και το ψωμί, και η εληά και το χόρτο. Το σκληρό μονοπάτι που βάδιζε πάντα, έγινε τώρα ο δρόμος του μαρτυρίου, που ωδηγούσε κι' αυτόν και τη γυναίκα του και τα παιδιά του κατευθείαν στο νεκροταφείο. Στην ίδια θέση βρέθηκαν όλοι οι μισθωτοί. Ο ιδιωτικός και δημόσιος υπάλληλος, ο τραγικός αυτός αιώνιος ακροβάτης ανάμεσα στην πείνα και στην κοινωνική αξιοπρέπεια, έχασε κάθε ισορροπία. Το κρυφό μαρτύριο του έγινε τώρα πια φανερό. Σιγά σιγά αποσκελετώθηκε αυτός και η φαμελιά του. Τα ρούχα του κυλάν από πάνω του, το πρόσωπο του εσούρωσε. Όλοι γέρασαν με μιας και στα μάτια τους ζωγραφίστηκε η μαύρη έγνοια και η αγωνία η θανάσιμη. Η διάσταση ανάμεσα στο εισόδημα και στα πιο απαραίτητα έξοδα της ζωής έγινε τρομαχτική. ΄Ολος ο μισθός δε φτάνει για να αγοράσει τα τρόφιμα δέκα ημερών, πέντε ημερών, τριών ημερών, μιας ημέρας. ΄Ολος ο μισθός ενός μηνός δεν φτάνει για να περάσει ένα ζευγάρι σόλες στα τρύπια παπούτσια του! Και για το μισθωτό, λοιπόν, άνοιξε πλατύς ο δρόμος του νεκροταφείου, η μαύρη πύλη του θανάτου από μαρασμό, που καταπίνει τα παιδιά του, τους γονιούς του, τη γυναίκα του και αυτόν τον ίδιο. Οι συνταξιούχοι πολιτικοί και στρατιωτικοί και τα θύματα των πολέμων έπαθαν χειρότερα. Οι μικροί και μεσαίοι εισοδηματίες και πολλοί, γλυκά αποκοιμισμένοι απάνω στο μαλακό προσκέφαλο της εξασφαλισμένης ζωής, ξύπνησαν τραγικά μπροστά στο τρομαχτικό φάσμα της πείνας.
Και όλοι αυτοί, εργάτες, υπάλληλοι, επαγγελματίες, βιοτέχνες, εισοδηματίες, που άνοιξε με μιας βαθύς ο λάκκος μπροστά τους, άρχισαν να ξεπουλάνε ό,τι βρισκότανε σπίτι τους. Δακτυλίδια, βέρες, ρολόγια, έπιπλα, χαλιά, τεντζερέδια, πιατικά, παπλώματα, κουβέρτες, ρουχισμός, πήρανε το δρόμο της αγοράς. Κάθε μικροοικονομία εξανεμίστηκε. Ό,τι κρυβότανε για στήριγμα των γηρατειών, η προίκα των κοριτσιών, το κεντητό προσκέφαλο, τα νυφικά σεντόνια, όλα πήρανε το δρόμο της αγοράς. Τα καταπίνει κάθε μέρα ο σκοτεινός λάκκος, και όμως το τρομαχτικό φάσμα της πείνας είναι εκεί μπροστά τους. Ε! η ζωή έγινε αβάσταχτη. Η σκλαβιά έγινε αβάσταχτη. Ο θάνατος είναι μπροστά μας. Λοιπόν τι περιμένουμε;
Τα ίδια και χειρότερα γίνονται στα χωριά, μ' όλη τη φαινομενική υπερτίμησι των αγροτικών προϊόντων και το φαινομενικό πλούτο που συσσωρεύεται στις κασσέλες μερικών αγροτών. Εδώ βέβαια φάνηκε στην αρχή σαν να ήρθε αναπάντεχα ο χρυσός αιώνας. Οι χωριάτες είδανε με μιας να τρέχουνε τα χιλιάρικα μέσα στο σπιτικό τους, να μπαίνουν από τις πόρτες και τα παράθυρα τα λεφτά, και να χρυσοπουλιέται το σιτάρι τους, το καλαμπόκι τους, το λαχανικό τους, η πατάτα τους, η ελιά τους, το κρασί τους, το τυρί τους, το γάλα τους. Πίστεψαν πως τώρα μπορούνε κι' αυτοί να ξεχρεώσουνε τα χτήματά τους, ν' αγοράσουνε κι' άλλα χτήματα, ν' αγοράσουνε σπίτια στις πολιτείες, ν' αγοράσουνε χρυσαφικά και διαμαντικά, μεταξωτές κάλτσες στις τσούπρες τους, ακόμα και πιάνα να κουβαλούνε στο χωριό. Σιγά σιγά όμως άρχισαν να βλέπουν να λιώνει μπροστά στα μάτια τους ο θησαυρός. Για ένα ζευγάρι άρβυλα ή τσαρούχια, χρειάζονται τώρα σωρό τα χιλιάρικα, τα ζώα τους άρχισαν να ψοφάνε μη έχοντας τροφή, τους άρπαξαν οι ξένοι σταυρωτήδες τα πουλερικά τους και τα πρόβατά τους. Δεν έχουνε γάλα, δεν έχουν αυγό να φάνε. Και ήρθε το κράτος να τους πάρει και τα γεννήματα με τη βοήθεια των καραμπινιέρων. Στο τέλος στερήθηκαν και το ψωμί. Δεκάδες πεθαίνουν οι φτωχοί χωριάτες από πείνα, γυμνοί και ξυπόλητοι περπατάνε. Και στο τέλος τέλος , και εκείνοι που έχουνε σωριασμένα τα χιλιάρικα στις κασσέλες τους θα ιδούνε πως δεν θα μπορούνε ούτε στον τοίχο να τα κολλήσουνε για ταπετσαρία γιατί θα τους λείπει η κόλλα. Είναι κοινή η συμφορά για όλους κι' ας μη μας ξεγελάει ο Νιαγάρας του χαρτιού. Τα πραγματικά αγαθά, τα προϊόντα μας, ό,τι έχουμε υλικό αγαθό, αυτό εξατμίζεται, φεύγει, πάει στα ξένα χέρια και σε ξένες κοιλιές. Φτωχοί, πάμφτωχοι πρόκειται να γίνουμε όλοι, γιατί και τα σπίτια μας και στις πολιτείες και στα χωριά, και τα χωράφια μας, κι' οι πέτρες ακόμα πρόκειται σε λίγο να βρεθούν σε ξένα χέρια. Ξένοι αφεντάδες πρόκειται να πάρουν όλα τα αγαθά μας, και μεις, σκλάβοι, αλευτέρωτοι, είλωτες, δούλοι, γυμνοί και ξυπόλητοι και κουρελήδες και πεινασμένοι πρόκειται να χύνουμε τον ιδρώτα μας πάνω σε τούτη τη γη, για να παχαίνουμε τους ξένους αφεντάδες και να πεθαίνουμε χιλίους θανάτους κάθε μέρα. Η μοίρα που φυλάνε για μας οι ξένοι καταχτητές είναι η μοίρα των μαύρων της Αφρικής, των Κούληδων και των Κινέζων κουρελήδων που ψοφάνε σαν τις μύγες στις πολιτείες και στα χωριά.
Και κανένας μας αληθινά δεν ξεγελιέται. Απέναντι σ΄ αυτή τη μαύρη δυστυχία, που μας έρριξαν, και που ο μόνος σκοπός τους είναι να μονιμοποιήσουν, μια και μόνη είναι η ψυχική στάση του λαού μας απ' άκρη σ' άκρη, εξόν από τους προδότες και τα τσακάλια. Μίσος άγριο κ' άρνηση απόλυτη.
Οι ξένοι καταχτητές και οι ντόπιοι αιματορουφηχτάδες ένα σκοπό έχουνε. Να μας λυγίσουνε τις ψυχές κάτω από τα χτυπήματα της συμφοράς, να σπάσουνε τα ζωτικά νεύρα της ζωής μας, να τσακίσουνε την ψυχική μας αντίσταση, να μας κάνουνε να δεχτούμε τη μαύρη μοίρα που μας ετοιμάζουνε, να μας ρίξουνε στην απελπισία και στη μοιρολατρεία.
Μα ο λαός αυτός με την τρισχιλιόχρονη ιστορία, που πέρασε μέσα σε τόσες συμφορές χωρίς να χάση ποτέ την ελπίδα και τη δύναμη της άρνησης απέναντι σε κάθε καταχτητή, δε θα λυγίσει και τώρα και δε θα απελπιστεί. Και τώρα ολόψυχα ενωμένος θα ριζώσει στο χώμα το ελληνικό και στην ιστορία την ελληνική, και με ατσαλωμένη την ψυχή θα αντιτάξει στους τυράννους το "όχι", το "όχι" το οριστικό και αμετάκλητο. Και αυτό πραγματικά κάνει.
Δεν τον ελύγισεν η συμφορά και η παραζάλη, και τώρα συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για να το πη το "όχι" αυτό το μεγαλόφωνο και να το στηρίξει με όλα τα κορμιά και με όλες τις αδάμαστες ψυχές. Αληθινά ο φριχτότερος εχθρός μας τούτη τη στιγμή, θα ήταν η παθητική αποδοχή της μοίρας μας, θα ήταν η αποκαρδίωση, η απελπισία και η μοιρολατρεία.
Η μοιρολατρεία με τις δυό της μορφές: Τη μια που λέει "Ό,τι έγινε, έγινε. Είμαστε πολύ αδύνατοι, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στα θεριά που μας κατασπαράζουνε. Ας σκύψουμε το κεφάλι, ας συμβιβαστούμε με τη μοίρα μας κι' έχει ο Θεός! Ας παραδοθούμε στη μεγαλοψυχία των τυράννων μας". Είναι η φωνή της προδοσίας που τα λέει αυτά. Η φωνή του Τσολάκογλου και των καθαρμάτων σαν κι' αυτόν.
Κάθε συμβιβασμός, κάθε αποδοχή του μοιραίου είναι προδοσία. Ο λαός που τσακίζεται από την υπέρτερη βία για μια στιγμή, δεν είναι ακόμα σκλάβος. Σκλάβος γίνεται από τη στιγμή που ψυχικά δέχεται τη σκλαβιά. Κι' αυτό κοιτάζουνε να πετύχουν οι εχθροί μας με τη φωνή προδοτών. Και η άλλη η μορφή της μοιρολατρείας είναι το ίδιο ολέθρια όταν λέει: "Ας σταυρώσουμε τα χέρια κι' ας περιμένουμε να μας ελευθερώσουν άλλοι!". Γιατί και τούτη η μορφή της μοιρολατρείας είναι αποδοχή της σκλαβιάς. ΄Οποιος δέχεται να του χαρίσουν άλλοι τη λευτεριά του, αυτός ομολογεί κιόλας πως είναι σκλάβος και το πολύ-πολύ πρόκειται ν' αλλάξει αφέντη. Όχι! κανένα είδος συμβιβασμό, κανένα είδος μοιρολατρεία δεν αποδέχεται ο λαός ο ελληνικός. Και το έδειξε κιόλας και το δείχνει με τη διαγωγή του. Στις πολιτείες και στα χωριά μας, εξόν από τους λίγους προδότες και τους εκμεταλλευτές, δεν υπάρχει καμμιά σκλαβωμένη ψυχή. Αγωνίζονται οι εργάτες και οι μισθωτοί στις πολιτείες, αγωνίζεται ο αγρότης. Στα βουνά της Ελλάδος αντηχεί κιόλας η γνώριμη φωνή της λευτεριάς. Η φωνή των καρυοφιλιών του 21, η φωνή του μάνλιχερ του 42.
΄Όχι! Δεν υπάρχει συμβιβασμός και μοιρολατρική αποδοχή της σκλαβιάς. ΄Ενας και μόνος δρόμος ανοίγεται μπροστά μας. Ο δρόμος της ενεργητικής αντίστασης, ο δρόμος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Αντίσταση ενεργητική. Παλλαϊκός αγώνας για τη κατάχτηση την οριστική και την κατοχύρωση την οριστική της λευτεριάς. Αυτή είναι η ηρωϊκή διάθεση του ελληνικού λαού μέσα στην αγωνία του. Η αγωνία του ελληνικού λαού, είναι η αγωνία λαού που θέλει να ζήσει και θα ζήσει. Που θα παλαίψει όλος μαζί ενωμένος, που θα παλαίψει και θα νικήσει.
Γιατί τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά νιώθουμε όλοι ζωντανή μέσα μας την εγερτήριο κραυγή του Ρήγα Φεραίου, που εμψύχωσε τους προγόνους μας του 21.
“Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!”

4. [B]ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. [/B]
Αυτή λοιπόν είναι η απάντηση του ελληνικού λαού στην ξένη τυραννία και στη ντόπια προδοσία. “Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή”.
Μ' αυτή την απόφαση αντικρύζει ο ελληνικός λαός τα χτυπήματα των ξένων εθνικοφασιστών και των ντόπιων προδοτών. Ν' αγωνιστεί, να παλέψει, να νικήσει, να λυτρωθεί, να λυτρωθεί οριστικά από κάθε ξένη και ντόπια σκλαβιά .
Και η απόφαση αυτή ξεσπάει από χίλιες πλευρές. Και από χίλιες πλευρές γίνεται προσπάθεια να ριχτούνε συνθήματα για τον αγώνα και να οργανωθούνε δυνάμεις γι' αυτόν.
Μα ένας τέτοιος αγώνας σκληρός και δυνατός , ένας αγώνας για ζωή ή θάνατο ενός λαού, δε μπορεί να διεξαχθεί ούτε με πρόχειρα συνθήματα, ούτε με πρόχειρες, σκόρπιες, ασυννενόητες και διασπαρμένες οργανώσεις.
Ο αγώνας αυτός βγαίνει μέσα από την σημερινήν αντικειμενική πραγματικότητα και από τη σημερινήν ψυχική διάθεση ολόκληρου του λαού. Για να πετύχει, πρέπει να ανταποκρίνεται και στις ανάγκες της πραγματικότητας , και στην αληθινή ψυχική διάθεση του λαού. Πρέπει να ριζώσει βαθιά μέσα στα πράγματα, να ριζώσει μέσα στη γη μας, ν' αγκαλιάσει την ακατανίκητη λαχτάρα του λαού για τη λευτεριά του. Γι' αυτό είναι ανάγκη και τα γνωρίσματά του και οι σκοποί του και τα συνθήματά του να βγούν από μέσα από τις ανάγκες και μέσα από τους πόθους του λαού, και τότε μόνο θα οδηγηθούνε και στο σωστό δρόμο για την οργάνωσή του.
Ποια είναι λοιπόν τα γνωρίσματα αυτά του αγώνα ;
Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενό του δεν μπορεί να είναι τίποτ' άλλο, παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να κατακτήσουμε τη λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και στον πολιτισμό. Πρόκειται ν' ανοίξουμε το δρόμο για μιαν ελεύθερη, πολιτισμένη και ευτυχισμένη Ελλάδα. Αυτός είναι ο πρώτος, ο υπέρτατος, ο μόνος σκοπός, που μας προβάλλεται σήμερα επιταχτικά όσο ποτέ.
Στη μορφή του ο σημερινός αγώνας δεν μπορεί, παρά να είναι παλλαϊκός , ν' αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και το εργάτη, και τον αστό, και τον αγρότη και το διανοούμενο. Και μ' αυτή την έννοια της παλλαϊκότητας ο αγώνας αυτός χαρακτηρίζεται σαν αγώνας εθνικός . Ο σημερινός, λοιπόν, αγώνας που βγαίνει από τα πράγματα και την ψυχική διάθεση όλου του λαού είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, και μόνο αν έτσι κατανοηθεί και οργανωθεί μπορεί να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα.
Μα ένας τέτοιος αγώνας, για να διεξαχθεί αποτελεσματικά δε μπορεί να είναι ακέφαλος ή πολυκέφαλος. Ασύνταχτα μπουλούκια, οσοδήποτε αποφασισμένα, δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Ασυννενόητες ομάδες οσοδήποτε ηρωϊσμό κι' αν δείξουνε, είναι καταδικασμένες στην καταστροφή.
΄Ενας τέτοιος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, για να διεξαχτεί αποτελεσματικά έχει ανάγκη πριν από όλα, και περισσότερο από όλα, από ενότητα. Ενότητα στους σκοπούς, ενότητα στην οργάνωση, και ενότητα στην καθοδήγηση.
Αυτή είναι η επιταγή που έρχεται μέσα από τα πράγματα και μέσα από τη λαϊκή θέληση.
Με όλη την καλή τους πρόθεση οι διάφορες ομάδες που προθυμοποιούνται ν' αναλάβουν ένα μέρος του αγώνα, θα φέρουν ολέθρια αποτελέσματα αν δεν κατανοήσουμε τη βασική αυτή απαίτηση.
Πρώτα, πρώτα, λοιπόν, ενότητα στους σκοπούς. Ποιοι μπορεί να είναι σήμερα οι σκοποί ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα;
α)[U] Η καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστεια και τις υλικές στερήσεις. Όταν αφήσεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις “στον κατάλληλο καιρό” εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι το ίδιο σαν να λες, πως θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει.
Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας λοιπόν, αρχίζει από την καθημερινή πάλη για το ψωμί, για τα συσσίτια, για τα μεροκάματα, για τα φάρμακα, ενάντια στην εξαθλίωση του λαού και τη λιμοκτονία του. [/U]
β) Η καθημερινή αντίσταση, παθητική και ενεργητική, ενάντια στον κατακτητή και στα κοπέλια του. Ο φρονηματισμός του λαού, η καταπολέμηση κάθε συμβιβασμού με τη σκλαβιά.
γ) Η καθημερινή προσπάθεια να παραλύσουν οι δυνάμεις του καταχτητή, να μην εξυπηρετούνται οι πολεμικοί σκοποί του με την εργασία τη δική μας και με τα υλικά τα δικά μας.
δ) Η ενεργητική αντίσταση στη βία, η απάντηση στη βία, με τη βία, ο ένοπλος αγώνας και η τελική ένοπλη εξέγερση.
Πώς μπορεί να ονομαστεί εθνικοαπελευθερωτικός ένας αγώνας που δεν περιέχει όλους αυτούς τους σκοπούς και που μόνο έτσι μπορεί να φέρει το τελικό αποτέλεσμα , την απολύτρωση της χώρας από τους ξένους καταχτητές και την ανάχτηση της λευτεριάς μας;
Μα ο αγώνας δεν μπορεί να σταματήσει ως εδώ. Δεν αρκεί να καταχτηθεί η λευτεριά, πρέπει να στερεωθεί και να κατοχυρωθεί. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλιώς παρά αν ο λαός κρατήσει στα χέρια του και τη λευτεριά του, και εξασκεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα απεριόριστα και στον καιρό της ειρήνης. Τώρα που έχασε ο λαός τη λευτεριά του, τώρα καταλαβαίνει, τη σημασία έχει να την κρατήσει πάντα αυτός στα χέρια του και να μην την εμπιστεύεται σ' άλλους.
Αυτό σημαίνει, πως μόλις διώξει ο λαός τους ξένους καταχτητές
α) Θα βγάλει κυβέρνηση από την ηγεσία του εθνικοαπελευθερωτικού παλλαϊκού αγώνα, από τα κόμματα και τις ομάδες που θα τον οδηγήσουνε στην πάλη και στη νίκη.
β) Πως θ' αποκατασταθούν αμέσως όλες οι λαϊκές ελευθερίες, ελευθερία του λόγου, του τύπου και της συγκέντρωσης, και θα δοθεί γενική αμνηστεία.
γ) Πως αμέσως θα προκηρυχθούν εκλογές για συνταχτική εθνοσυνέλευση, που θα συντάξει το λαοκρατικό πολίτευμα της χώρας, σύμφωνα με την κυρίαρχη λαϊκή θέληση. Το δεύτερο αυτό μέρος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα είναι η φυσική συνέχεια και ολοκλήρωση του πρώτου. Η αποκατάσταση και κατοχύρωση της εσωτερικής λευτεριάς. Το να δεχεσαι το πρώτο μέρος και να μη δέχεσαι το δεύτερο σημαίνει πως επιβουλεύεσαι τη λευτεριά του λαού και πως θέλεις να διώξεις τον ξένο τύραννο για να μπεις εσύ στη θέση του. Αυτοί είναι οι μόνοι πραγματικοί σκοποί ενός σημερινού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, όπως βγαίνουνε μέσα από τις αντικειμενικές συνθήκες και την αληθινή θέληση του λαού.
Γύρω από αυτούς τους σκοπούς πρέπει να ενωθούν όλοι, όσοι πραγματικά και ειλικρινά επιθυμούν ν' αγωνιστούν για την λαϊκήν απολύτρωση. Κατάχτηση της εξωτερικής λευτεριάς, κατάχτηση και κατοχύρωση της εσωτερικής λευτεριάς, να με δυο λόγια ποιοι μπορεί να είναι οι σκοποί του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Μα για να πραγματοποιηθούν αυτοί οι σκοποί χρειάζεται ένα δεύτερο σημαντικώτατο συστατικό, ενότητα στην οργάνωση. Η οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα δε μπορεί παρά να είναι μια και ενιαία. Ούτε ασύνταχτα μπουλούκια, ούτε πολυκέφαλες ομάδες, που η καθεμιά τους να κάνει ό,τι της κατέβει. ΄Ολες οι ενέργειες, που θα γίνουνται για να πετύχουν οι σκοποί του μεγάλου αγώνα, όλες οι μερικότερες μορφές της πάλης, όλα τα στάδια που θα διατρέξει ο αγώνας πρέπει να εκπηγάζουν από ένα βασικό σχέδιο, από μιαν ενιαίαν οργάνωση, ν' ακολουθάνε μια σταθερή, φωτισμένη πορεία που θα ξέρει τί θα ζητάει και πού θα οδηγεί το λαό .΄Ολες οι μερικότερες δυνάμεις πρέπει να είναι συνταγμένες σε μια μεγάλη, παντοδύναμη οργάνωση. Αλλιώς, θα έχουμε ενέργειες αλληλοσυγκρουόμενες, άστοχες, άσκοπες και που πολλές φορές η μια θα εξουδετερώσει την άλλη. ΄Ολες οι δυνάμεις συγκεντρωμένες σε μιαν οργάνωση παλλαϊκή και πανελλήνια, μόνον έτσι μπορούν να κινητοποιήσουνε πραγματικά το λαό, να τον φέρουνε σε σκόπιμους αγώνες και να πετύχουνε το τελικό αποτέλεσμα.
Ενότητα στους σκοπούς, λοιπόν, κι' ενότητα στην οργάνωση. Και τρίτο απαραίτητο στοιχείο: ενότητα στην καθοδήγηση. Ο λαός μας το λέει τόσο απλά και σοφά: ΄Οπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει, και σε τούτη εδώ την περίσταση, την τόσο τραγική, που όλη μας τη ζωή κι' όλο το μέλλον της φυλής είναι σε κίνδυνο, είναι φόβος να μην ξημερώσει ποτέ και να μην ιδούμε ποτέ τον ήλιο της λευτεριάς απάνω στη γη μας. Δεν υπάρχει στιγμή ιερότερη από τη σημερινή για να βάλουμε κάτω όλοι τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, τις προσωπικές μας φιλοτιμίες, τα παρελθόντα μας, τα πάθη μας, τα μίση μας, τα συμφέροντά μας, τις σοφίες μας και τις γνώσεις μας, και να τα υποτάξουμε όλα, μα όλα, στον ένα και μόνο ιερό σκοπό, τη σωτηρία του λαού μας και την απολύτρωσή του από τη σκλαβιά.
Όποιος κρατώντας οποιουσδήποτε προσωπικούς υπολογισμούς, συμφέροντα, μίση, αντιπάθειες, συμπάθειες και φιλοδοξίες και “ιδεολογίες” καταπολεμάει ή υπονομεύει ή ματαιώνει μ' οποιονδήποτε τρόπο την ενότητα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, την ενότητα στους σκοπούς, στην οργάνωση και στην καθοδήγηση του, αυτός οπουδήποτε και να βρίσκεται, οπωσδήποτε και να λέγεται, είναι συνεργάτης των ξένων καταχτητών, θεληματικά ή άθελα, προδότης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Ενότητα λοιπόν στους σκοπούς, στην οργάνωση και στην καθοδήγηση του παλλαϊκού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που θα οδηγήσει τον Ελληνικό λαό για να αναχτήσει τη λευτεριά και να την κατοχυρώσει κρατώντας την πάντα στερεά στα χέρια του. Αυτά είναι τα καθήκοντα της σημερινής στιγμής.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-04-2012