Η πνοή των νεκρών

Δημιουργός: Γιάννης19, Γιάννης Θωμαίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Την ώρα που γελάω
κάποιος με βλέπει να πονάω
σε μίσησα την στιγμή
που φώναζε όλο μου το σώμα μου πως σ'αγαπάω
Σε λάτρεψα την στιγμή
που δεν είχε μείνει τίποτα, ξεσπάω

Θεέ μου σε εσένα μιλάω
πως θα σου φαινόταν τα όνειρα σου
με σκούρα χρώματα να πιτσιλάω
και πως κάτι κρατούσες στα χερια σου
να σε ξεγελάω
Δεξιά αριστερά κοιτάω
δεν βρίσκω την αρχή, την ζητάω
το όποιο τέλος θα έρθει να με βρει
προτού προλάβω να πάω στην εκκίνηση

Παράξενα πλάσματα και νεκροί
μ'ακούν και άυλα μ' αγγίζουν στην σιωπή
μου λένε μα δεν ακούω
τι δεν ξέρω για την ζωή
Όλοι είναι ψεύτικοι
μονο οι νεκροί αποδείχθηκαν ζωντανοί
γιατί το κορμί είναι μια μηχανή
που κρατάει την ψυχή φυλακισμένη
σαν το μαρτυρικό κλουβί

Θάλασσες και ωκεανοί
τα λάθη που χρεώθηκα
σχημάτισαν μια διαφανη ζωή
που πληγές ανοίγει όταν και αυτή με αγνοεί
Βοή μέσα στα αυτιά μου
ότι δεν μπόρεσα να πω
Πληγές και αγκάθια
ότι υπεραγαπώ
Μονος κάθομαι, σιωπώ..

Θεέ μου δεν θέλω να σε αντικρίσω
δεν μου 'δωσες
ακοή να ακούω την σιωπή
Θεέ μου στόμα που μπορεί
να φωνάζει ότι η καρδια
με λέξεις δεν μπορεί να πει
μύτη να μυρίζει
την αχαριστία του αλήτη
που μου 'δωσες χερια αντί για φτερά
και μοναχός ψάχνω να τα βρω
στα χαμηλά
Θεέ μου δεν θέλω να σε αντικρίσω
μου 'δωσες ένα σώμα
φτιαγμένο από χώμα

Το σώμα φτιάχτηκε για να υλοποιεί την αμαρτία
κι η ψυχή για να αντιστέκεται με μανία
Μα το βλέπω..
Αφού κάποιος μ'αγαπάει
είμαι ακόμα εν'ζωή
μα ποτε για να αναστηθώ
δεν υπήρχε μια αναπνοή

Θυμάμαι πράγματα..
ποτέ δεν πήρα την ευθύνη
για ότι έκανα απερίσκεπτα
διώχνω την σκέψη
της ζωής μου τα απερίγραπτα
Αλλα το ξέρω υπάρχει κάποιος νεκρός
που ισορροπεί της ζωής μου
το σκοτάδι και το φως

Έχτισα ένα τείχος στην καρδια μου
γιατί πίστευα έτσι θα προστατευτώ
από την μυρωδιά σου
Μα τι να γίνει..
έχασα εμένα, δεν πειράζει
μικρέ, νεκρέ, σιωπηλέ μου φιλε
προστάτεψε με από τους άλλους
μα πιο πολύ από εμένα.
Κι όταν πιστέψω πως τα 'χω όλα
ίσως την πλάτη σου γυρίσω
ίσως ξεχάσω
ίσως φύγω
ίσως γυρίσω
όπως και να χει εσύ εκεί μείνε
ξέρεις πως σε έχω ανάγκη
στης ζωής μου την οφθαλμαπάτη

Η ψυχή είναι ένας μικρός θεός
και το σώμα ένας φτωχός
που γεννήθηκαν μαζί έκ των προτέρων
και μάχονταν σαν αγρίμια εκ τών υστέρων
Η ψυχή πάντα κερδίζει
γραντζουνισμένη από το σώμα
το αφήνει και ξεχωρίζει
Στην μέση εγώ φτωχός και πλούσιος ταυτοχρόνως
μα το σώμα έχει ένα καλόψυχο ρουφιάνο
που αγαπάει κάθε τι πλούσιο και φτωχό
αγνό και διαβολικό
μισητό και ποθητό

Ναι.. η άνθρωποι το ονόμασαν καρδιά
μα είναι τόσο αθώα που πεθαίνει στα χαμηλά
που κομμάτια ψυχής χαρίζει όταν εύκολα νομίζει
πως όλα θα πάνε καλά
Ναι.. είναι αθώα για αυτό
φοβάμαι να την νιώσω ακόμα
Όταν αγαπάς ξεχνάς
την διαφορα καλού και κακού
έτσι αποκοιμιέσαι με ένα σώμα
που είναι καταραμένο να καταλήξει στο χώμα..

Θεέ μου δεν θέλω να σε αντικρίσω
δεν μου 'δωσες
ακοή να ακούω την σιωπή
Θεέ μου στόμα που μπορεί
να φωνάζει ότι η καρδια
με λέξεις δεν μπορεί να πει
μύτη να μυρίζει
την αχαριστία του αλήτη
που μου 'δωσες χερια αντί για φτερά
και μοναχός ψάχνω να τα βρω
στα χαμηλά
Θεέ μου δεν θέλω να σε αντικρίσω
μου 'δωσες ένα σώμα
φτιαγμένο από χώμα

Πνοή, πνοή
δως μου την πνοή των νεκρών
την ακοή των νεκρών
την μυρωδιά των νεκρών
δως μου τα φτερά των νεκρών...
Θεέ μου
δως μου τον θάνατο
σε ένα ποτήρι να κατεβάσω
και στους αιώνες να πλαγιάσω..

δως μου πόλεμο ειρηνικό
φωτιά που γίνεται νερό
ερωτα που γίνεται απάτη
δως μου μυαλό στην αγάπη
και αν δεν μπορείς τότε Θεέ μου
γιατί μου έδωσες
σώμα και ψυχή
σε ένα κόσμο που το κακό κυριαρχεί;

Χρονια έπειτα
στον τάφο μου επάνω μην κλάψετε
δεν είμαι ούτε κοιμάμαι εκεί
Είμαι σε ανέμους που φυσούν
είμαι στον ήχο την βροχής διπλα σου
είμαι ο παγετώνας του χιονιού
είμαι στην λάμψη του ήλιου
είμαι ελεύθερος..
Ζω βαθιά μέσα
στην πνοή των νεκρών!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-04-2012