Της ζωής παρίας Δημιουργός: Ανυπότακτος, Γεώργιος Κ. Καντέμης Καλημέρα & καλό Σ/Κ Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Κάποτε εγεννήθειν
στο Μπαλουκλή εκείθε
όσο κι αν δεν ήθελα
να βγω να ξεμυτίσω
μετά 9 μηνών & 12 ημερών
πως άντεξε η μάνα μου ακόμα απορών
χιχιχι χεχεχε χαχαχα
Τέσσερας μήνες είδα εκεί το φως
κι άλλον έναν στην Ίμβρο
προτού τα γονικά βήματα
με φέρουν στην Αθήνα
κλαψ κλαψ κλαψ
Στον Άγ.Παντελεήμονα κοντά
στο σινεμά "Όλγα"
όπου αργότερα έπαιζε και τούρκικα έργα
μα τον καιρό που πήγαμε
στης Χούντας τα τελευταία
έκαιγε ο καιρός κι έτσι απλά
πέθαινε μαθές κάποιος
αφού κι εμείς (εγώ κι η μητέρα μου)
ίσως να είχαμε από αδέσποτη
πάνω στην Πατησίων
να είχαμε πεθάνει
οϊ οϊ οϊ οϊ οϊ οϊ
Και χρόνια δυόμιση μετά φεύγουμε και πάλι
ανηφορίσαμε ψηλά εις τ'όμορφον Γαλάτσι
που όποτες έβρεχε εκεί γινότανε ποτάμι
κι οι άνθρωποι δν περπάταγαν μα πήδαγαν σαν βατράχια
για να διαβούν απέναντι μέσα σ'αυτό το χάλι
βρεκεκεξ κουαξ κουαξ
Κι άλλα 3 χρόνια μετά ακόμα πιο επάνω
στο ίδιο σχεδόν απέναντι στενό ανηφορώντας
ενώ στην λεωφόρο ακριβώς επάνω στη γωνία
ο της νονάς μου σύζυγος άνοιξε τσαγγάρικο
κι εγώ μόλις άρχισα το νηπιαγωγείο
να μαθαίνω την ζωή μα όχι την αγάπη
όλο χολή κρυφή πικρή γεμάτη από δάκρυ
γκλον γκλον γκλον
Τον άλλον χρόνον όλο χαρά
στο δημοτικό με βρίσκει
μα είμαι παρίας,ξένος,τουρκόσπορος
κι άλλα πολλά άλλα τέτοια
κι έτσι απόμακρος θαρρείς μα πάντα σ'όλα μέσα
έφτασα στο Γυμνάσιο δίχως καμιά παρέα
μόνο 2 φίλοι ήσαν αληθινοί κι οι άλλοι...
αχ αχ αχ
Μα είχα πάντα το βουνό
παρηγοριά και φίλο
στο χώμα του να σέρνομαι
να οσμίζομαι το θυμάρι
πιο πέρα προς τον Άη Γιώργη τα μελίσσια
και μετά το άλσος γεμάτο πεύκα
κι η ρητίνη να σου σπάει τα ρουθούνια
ναι ναι ναι
Κι έφτασα και στο Λύκειο
τη κοροϊδία Θεέ μου
εκεί έμαθα την πολιτική
τα κόλπα τα γρανάζια
το τι Ελλάδα πως θα πει
των ευρωπαίων σκλάβα
κι έκλαψα θυμάμαι όσο ποτέ
ράγισε η καρδιά μου
και μια αμφιβολία ενίοτε ζει μέσα βαθειά μου
οϊμέ οϊμέ οϊμέ
Δούλεψα λίγο καιρό μα
του σχολειού ο πόθος
στο ΟΑΕΔ με οδήγησε
να μάθω κάτι παραπάνω
κι έκανα πρώτη μου φορά
φιλούς αληθινούς που ακόμα
καμιά φορά τους βλέπω αν και
η ρουτίνα μας κρατάει μακρυά
κι έμαθα λογιστική κι άλλα τέτοια τερτίπια
πως να δουλεύω το γαζί μαζί με τα μολύβια
ένα τρίμηνο εκεί κι ένα στο ΠΚΔ
κι ω θάμα είδα μέσα εκεί
ένα χρυσό βουνό
μα αν κανείς ρωτήσει πια
το κρύψαν προδότες και σκυλιά
άι άι άι
Κι ύστερα με κάλεσε η μαμά Πατρίς
να την υπηρετήσω
πεζοναύτης έγραφε μα ήθελα να δακρύσω
σαν απο την 3η μέρα έγραψαν γιωτάς
δν κάνει για κομάντο
και 36 ημέρας αργότερα στης Τρίπολης
με ρίξανε τον τάκο
μα εκεί έγινα ψάλτης χάρηκα
τουλάχιστον να ξεδίνω
να μην σκέφτομαι και πονώ
μα μια τρελή ημέρα
μου την επέσαν όλοι μαζί κάπου 32
τούρκο κατάσκοπο εμέ φωνάζαν και μαχαίρι
κάπου στο πλήθος έλαμψε
τρόμαξε η ψυχή μου
μα τους το απέσπασα και το πέταξα
τόσο μακρυά μου
και κάναν πίσω κι αναθάρεψε
με μιας πάλι η καρδιά μου
μα από τον πόνο τον βαρύ το έχω Θεέ μου κρίμα
ζήτω ο Αλλάχ αναφώνησα κι όλη η Τουρκία
κι όταν μετά ντύθηκα τας εξαρτήσεις μου
κι έπιασα το όπλον για
στην σκοπιά μ να πάω
ένας λοχίας μετά τριών μου έπιασε το μπράτσο
δεν θα φυλάξεις μου είπε ευθύς
είσαι υπόλογος για όσα πάνω είπες μα
σαν άκουσα ένα εκ των τριών
πως να το πω Κυρά μου
έβρισα την Παναγιά την γλυκειά Μητέρα
πάν εξαρτήσεις κράνος όπλα
σε κλάμματα ξεσπάω
καλύτερα μαχαίρι στην καρδιά λιγότερο θα πονάω
μα λύθηκε η παρεξήγηση και στην σκοπιά κινάω
αχχ βαχ αχχ
Απολυθέν και τι δεν έκανα
για ένα κομάτι μόνο
μεταφορές οικοδομή και
ταυτόχρονα στο νυχτερινό
τα γράμματα δεν ξεχνάω
πολλά όμως γενίκανε και πέρασε η ώρα
κι ήδη το κλάμμα έπνιξε την σκέψη μου ακόμα
μια άλλη φορά θα σας τα πω κι άλλο δεν αντέχω
μα ευτυχώς εδώ κοντά σας
τον πόνο αυτό παλεύω
Καλημέρα σας!!! Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-04-2012 |