Τσιγάρα βαριά Δημιουργός: φλοισβος, Δημακάκος Γιώργος Στην λατρεμένη φίλη μου Χριστίνα Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Χθες διάβασα κάποιο σχόλιο από ένα καινούριο στιχομέλος (ΔΑΝΗΣ) (άνδρας ή γυναίκα δεν ξέρω...), το οποίο αναφερόταν με αισχρούς χαρακτηρισμούς σε μια ξεχωριστή φίλη μου, την Χριστίνα (στίχο). Πρέπει να είσαι τουλάχιστον μισάνθρωπος για να κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία σου και να εκφράζεσαι για κάποιον με αυτόν τον τρόπο... Εδώ μέσα υπάρχουν άνθρωποι με απίστευτο ήθος και με σημαντική συμμετοχή σε ότι καλό έχει ανέβει... Φαίνεται όμως ότι όποιος ξεχωρίζει δημιουργικά πρέπει να αποκεφαλίζεται και να απομονώνεται.
Ξέρω πως πολλοί από εσάς έχετε κουραστεί να ασχολείστε με δείγματα ανθρώπων που το μόνο που προσφέρουν είναι χολή και βρισιές. Το θέμα είναι καθαρά παθολογικό, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς! Και εγώ είχα ορκιστεί να μην ξαναασχοληθώ, αλλά ο άνθρωπος ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Δεν γίνεται να αφήσω ασχολίαστο κάτι τέτοιο....
Εννοείται πως κατακριτέος είναι όποιος βρίζει κάποιον άλλο, πόσο μάλλον ανώνυμα (όπως κάποια Καρφίτσα την Αγνή). Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση ο άνθρωπος ήταν απροκάλυπτα εριστικός.. Πως λέει πως ξέρει τόσα πολλά για κάποιον, όταν εδώ δεν έχει κλείσει ούτε μήνα???? Αυτό σημαίνει πως είτε κάποιος τον δασκαλεύει, είτε απλά δεν είναι καινούριος/καινούργια στην ιστοσελίδα...Ήμαρτον!!!!!
Χριστιίνα μου, είμαι και θα είμαι δίπλα σου. Και απλά αγνόησε αυτά τα ανθρωπάκια... Έχεις πάρα πολλά να δώσεις, είτε εδώ σε αυτή την ιστοσελίδα, είτε όπου αλλού εσύ κρίνεις
Α ναι, και κάποια στιχάκια...
Τσιγάρα βαριά
Τα τσιγάρα βαριά, με κρατάνε στη γη
κι η σιωπή στην σιωπή μου φωνάζει
Σ’ ένα σώμα αδειάζω κάθε λίγο ζωή
Το ποτίζω κι αυτό με αλλάζει
Περπατώ προς το τέλος, και ας είμαι μικρός
Για τα λάθη μου έχω πληρώσει
Μα ένας πόνος θεός ταριχεύει με φως
ότι ακόμα δεν έχω προδώσει
Σκεπάζω τον καθρέφτη μου, κι απόψε θα κρυφτώ
Στιγμές παντού τριγύρω μου που ήρθαν για να φύγουν
Γυμνός κάτω απ΄το σώμα μου γυρεύω τον σκοπό
για όλα όσα έκανα και τώρα με λυγίζουν
Όταν κλείσεις τα μάτια θα μπορέσεις να δεις
μία πόρτα που κρύβει σκοτάδι
Μες στην τσέπη κοιτάς και θα βρεις το κλειδί
από κάποιον που έχει πεθάνει
Πάντα θα’ μαι εκεί μα ποτέ δεν θα’ ρθεις
κι όμως δίχως νερό περιμένω
Έναν άλλο εαυτό, παρελθόν και παρόν
να αλλάξει αυτά που πιστεύω
Σκεπάζω τον καθρέφτη μου, κι απόψε θα κρυφτώ
Στιγμές παντού τριγύρω μου που ήρθαν για να φύγουν
Και στρώνω το κρεβάτι μου, καιρός να κοιμηθώ
μαζί με τα σημάδια σου που χρόνια με ραγίζουν…
Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-05-2012 | |