Το ανείπωτο

Δημιουργός: Μετέωρος Άγγελος

Πάει καίρος...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θα μπορούσα να μιλήσω για τα χέρια
που κρατάνε αναμμένο το τσιγάρο
σαν σιγοκαίγομαι, οπως κι αυτο
μιας κίνησης σου προσδοκώντας το σινιάλο

Τα λόγια να μιλήσω για την ομορφιά
θα τα κρατήσω σφραγισμένα
να με παιδεύουν, να με σκίζουν στη σιωπή
οι λέξεις σα μαχαίρια ακονισμένα

Την αγκαλιά προσφέρεις λιμάνι ανοιχτό
την άγκυρα στα στήθη σου να ρίξω
να ημερέψω στη γαλήνη, ν’ αφεθώ
τη άγια νιότη σου να ‘ρθω να προσκυνήσω

Το βλέμμα σαν ανύποπτα ανταμώνουμε
πως πυρπολείται ανάμεσα μας ο αέρας
σα πιόνια που προσέχουν τις κινήσεις τους
ακροβατούμε σε μια παύση της σκακιέρας

Κρατάς δυο ονόματα
δυο ετερόκλητες μορφές, τη μια μέσα στην άλλη
δυο ζωές αντίθετες
μια μικρή που πολεμάει τη μεγάλη

Κι όταν μου δίνεις το φιλί μεθυστικό
πως διαστέλλεται ο χώρος και ο χρόνος
δεν υπάρχουμε απλά εσύ κι εγώ
μα στην άπειρη ομορφιά καθένας μόνος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-11-2012