Χρονικό μιας πολλά υποσχόμενης σφαγής

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θυμάσαι τότε που τσακίζαμε,
ο ένας το κεφάλι τ’ αλλουνού.
Οι μελανοί, των κόκκινων,
οι κόκκινοι, των μαύρων.
Κι όλοι μαζί, των αφελών.

Θυμάσαι τότε που μετρούσαμε,
τις ώρες ως το νέο πρωινό.
Δεν πέρναγε η νύχτα.
δεν στέκοταν ο ήλιος.
Όλα ήταν θλίψη και χαμός.

Θυμάσαι τότε που μας έλεγαν:
«Θα πρέπει να σας σβήσουν,
αν θέλετε καινούριες μέρες.
Κι όταν θα έχετε σβηστεί,
μεμιάς θα ξημερώσει!»

Θυμάσαι που τους πίστευαν
και κράδαιναν τον λόγο.
Έκτοτε, άνοιξη δεν ήρθε.
Έθαψαν οι γυμνές τσιρίδες,
χιλιάδες γιούς και κόρες.

Θυμάσαι που ’τρεμες σα χέλι,
να μην χαθούν τα ψέμματα,
που πίστευες γι’ αλήθεια.
Ξέκανες φίλους και εχθρούς
κι αυτούς που αγαπούσες.

Θυμάσαι τότε που εχόρευες,
πάνω σε τάφους αδελφών.
Σαν διάβολος που γέλαγες.
Σαν διάβολος που γέλαγες,
στα μούτρα των νεκρών.

Θυμάσαι όταν ξαγρύπνησες
καθώς μια νύχτα σ’ έσκιζε.
Έσβηνε, η δόλια η ψυχή,
εσύ, της φώναζες ν’ ακούσει,
μα ήχος δεν ήθελε να βγει.

Θυμάσαι τότε που ’κανες βουτιά,
σε λίμνης κατακόκκινα νερά...
Σε κράτησαν τα τέρατα στο πάτο.
Όταν, ποτέ, δεν είδες φως ξανά,
είπαν πως χάθηκες σε βάλτο...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-11-2012