Ο κ. Νολλ Δημιουργός: genikos, Σίσυφος Γενικός Ακούγοντας αυτή την υπέροχη μελωδία του Χατζιδάκι και προσπαθώντας να γράψω στίχους πάνω της, διάβασα το μύθο του Αισώπου: «Το πουλί και το σκουλήκι». Δεν ξέρω γιατί μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, αλλά μου φάνηκε καλή ιδέα να τα συνδυάσω... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info «Βγαίνοντας με πλησιάζει ένα ξανθό νέο παιδί. Όλοι από γύρω μας εξαφανίστηκαν και μείναμε μόνοι οι δύο κι αυτός να με κοιτάζει λίγο θλιμμένα και λίγο ειρωνικά. Μου λέει:
"Είμαι μια περίπτωση Νέου, που θα ’θελε να σας γνωρίσει". Του απαντώ πως είμαι ολομόναχη και πως δεν είμαι έτοιμη να τον δεχτώ. Κι ήθελα τόσο πολύ - μα δεν τολμούσα. Εκείνος μου χαμογέλασε, είπε "Κρίμα", και άφησε στα χέρια μου μια κάρτα του, μα ώσπου να δω τι έγραφε, είχε εξαφανιστεί.
Η κάρτα είχε εξαφανιστεί.
Η κάρτα είχε τυπωμένες δυο μόνο λέξεις: Νολλ, ο Θάνατος».
Μάνος Χατζιδάκις, Το Χαμόγελο Της Τζοκόντας
[color=black][font=MS Reference Sans Serif][I]
Ένα πουλάκι που πέταγε στο δάσος
είδε ένα σκουληκάκι που ’χε τραφεί καλά·
«πουλάκι μη με φας» το παρακαλά
μα δίχως οίκτο το ’κανε χαψιά.
Τότ’ ένας κυνηγός πέρναγε απ’ το δάσος
κι είδε που ’χε το πουλάκι στο στόμα του τροφή·
«μη ρίξεις κυνηγέ» τον παρακαλεί,
μα δίχως οίκτο το πυροβολεί.
Πιο κάτω ο κυνηγός είδε ένα
νέο ξανθό είρωνα ελαφρώς θλιμμένο·
«Θες κάτι νεαρέ;» λέει: «Εσένα!»
πάγωσε ο κυνηγός, τον βρήκαν πεθαμένο.
Κάπου εδώ λοιπόν, ένας κύκλος κλείνει
με τον κυνηγό τροφή στο σκουλήκι·
κι ενώ οι χωρικοί λέν’ «αθάνατος»
γελά ο Νολλ, ο Θάνατος...
Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-11-2012 | |