Θα πάψουν ένα δειλινό οι λύπες

Δημιουργός: Φώτης Ρούμπος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I][align=center]Θα πάψουν ένα δειλινό οι λύπες να μ’ αγγίζουν
οι λιγοστές που έζησα χαρές θα μ’ αρνηθούν
κι όσα στο δρόμο σύναξα σαν ίσκιοι θα γυρίζουν
μέσα στην κρύα κάμαρα, ζητώντας να σωθούν.

Στο πλάι μου οι συγγενείς σκυφτοί θα ξενυχτήσουν
τα αδειανά της μάνας μου τα μάτια θα κοιτούν
μάτια που δε θ’ αντέχουνε νεκρό να μ’ αντικρίσουν
και να σταθώ στα πόδια μου με πόνο θα ζητούν.

Θα πουν οι ξένοι κι οι γνωστοί, σαφώς συντετριμμένοι :
« Τι είναι αλήθεια ο άνθρωπος! Τι κρίμα να χαθεί! »
κι έπειτα αυτή που αγάπησα θα ‘ρθεί μαυροντυμένη
θέλοντας ίσως μια στερνή φορά για να με δει.

Θα πάψουν ένα δειλινό οι λύπες να βαραίνουν
το κουρασμένο σώμα μου, την εύθραυστη ψυχή
κι όταν γυρνώ σα θύμηση, οι φίλοι θα σωπαίνουν
και τα πικρά ποτήρια τους θ’ αδειάζουν μοναχοί. [/align][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-12-2012