Φοίβος και Βάκχος

Δημιουργός: Φώτης Ρούμπος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B][align=center]Μη μου μιλάς.
Όταν τα χείλη μου λυγίζουνε
κάτω απ’ το βάρος της σιωπής,
όταν τα μάτια μου τα ευρύχωρα
φιλοξενούν θαμπές σκιές,
μη με ρωτήσεις τίποτα.

Κάποια βραδιά
θα φορέσω ένα μακρύ ζεστό παλτό
και κάνοντας μεταβολή
θα γλιστρήσω μέσα μου βαθιά
και θα σας αφήσω
ναι, ακόμα και σένα
που μπορείς μετά από τόσα χρόνια
πίσω απ’ τ’ αδέξιο χαμόγελό μου
με ευκολία να διακρίνεις
ένα προς ένα καθαρότατα
όλα τα χρώματα της πίκρας μου.

Θα αποσυρθώ.
Ξόδεψα τη μισή μου ζωή
ταΐζοντας τα δυο πανίερα θεριά
που ‘χουν κουρνιάσει απρόσκλητα
μέσα στις λόχμες της ψυχής μου
κι ειλικρινά προσπάθησα να τα εξευμενίσω
να τους μοιράσω τις ημέρες και τις ώρες μου
ακριβοδίκαια.

Μα εσύ μην κλαις.
Μάζεψε τώρα απ’ τις πλαγιές του Κιθαιρώνα
τα σκορπισμένα μέλη μου,
πλύνε καλά τα αίματα
βαθιές να λάμψουνε ολόφωτες πληγές
απ’ τις σαΐτες
κι ετοίμασέ μου την πυρά
κι άσε με μόνο.

( Γιε της Σεμέλης, γιε της Λητούς,
φονιάδες μου αδερφωμένοι
αποτελειώστε με! )[/align][/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-02-2013