Παγκόσμια μέρα ποίησης

Δημιουργός: Vicky mouse, Βίκυ Γκούμα(Gouma Vasiliki)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι δύσκολο να είσαι διαφορετικός…
Από πολύ μικρή κατάλαβα πως δεν έμοιαζα με τα άλλα παιδάκια…
Εγώ ήμουν αλλιώς… αταίριαστη στο σύνολο….
σαν το μαύρο παπάκι ανάμεσα στα κίτρινα…
Δεν ήξερα τι έφταιγε…
Είμαι ένα λάθος της φύσης σκεφτόμουν…
Αυτό ήταν το πρόβλημα…
Οι σκέψεις μου…. τα συναισθήματα μου…
Η ματιά μου…. η οπτική απ’την οποία έβλεπα
Τα πάντα γύρω μου…
Γιατί δεν μπορούσα να είμαι κι εγώ ίδια με τους άλλους;;;
Γύρω στα 10 χρόνων έκανα την πρώτη κίνηση…
Έγραψα ένα γράμμα στον Θεό…
Τον ρωτούσα αν κάποιος που είναι χαζός μπορεί να καταλάβει την χαζομάρα του…
Πίστευα πως κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό μου…
Τον παρακάλεσα μεγαλώνοντας να γίνω πιο έξυπνη…
Και να μοιάζω περισσότερο στους άλλους…
Μα δεν μου έκανε την χάρη….
Πότε δεν αποδέχτηκα την διαφορετικότητα μου…
Πάντα την έκρυβα…
Ότι έγραφα το έκρυβα…
Και αυτά που έγραφα τα έγραφα έτσι ώστε να μην καταλαβαίνουν
οι άλλοι τι γράφω…
αν τυχόν έπεφταν στα χέρια τους…
Απλά ίσως θα με περνούσαν για τρελή…
Εφεύρα και δική μου αλφάβητο…. σύμβολα που δεν καταλάβαινε
Κανείς για να διαβάσει αυτά που γράφω…
Όλα αυτά μέχρι πριν ενάμιση χρόνο…
Ένα βράδυ σε μια παρέα που είχαμε πιει λίγο παραπάνω
Έκανα ένα λάθος που δεν μπόρεσα να πάρω πίσω μετά…
Ένας φίλος που έγραφε μουσική και στίχους σε συγκρότημα ροκ
Ομολόγησε πως στο τραγούδι που μας έπαιζε οι στίχοι ήταν δικοί του…
Να σου δώσω και τους δικούς μου του είπα να τους βάλεις μουσική…
και πάγωσαν όλοι..
Ποιους δικούς μου;; δεν ήξερε κανένας ότι γράφω…
Ναι μου λέει… δείξε μου…
Πάγωσα εγώ τώρα… πλάκα έκανα του λέω…
Εγώ γράφω χαζομάρες… μην δίνεις βάση…
Δεν με πίστεψε…. επέμενε για μέρες… μέχρι που με έπεισε…
Γράφεις πολύ ωραία ….μου είπε… είσαι χαζή που τα κρύβεις…
Είσαι φίλος τι θα μου έλεγες του απάντησα….
Οκ..αν δεν πιστεύεις εμένα γιατί δεν δημοσιεύεις στους stixous τότε
Να σου πουν κι άλλοι την άποψη τους….
Τρείς μήνες παρακολουθούσα σιωπηλά τις αναρτήσεις
Στους stixous… αυτοί γράφουν στ’ αλήθεια ωραία…
σκεφτόμουν… τι δουλειά έχω εγώ εδώ…
Μέχρι που μάζεψα όλο το κουράγιο που είχα
Και έκανα την πρώτη μου δημοσίευση….
Πρέπει να ομολογήσω πως ούτε εσείς με πείσατε αρχικά…
Η αδερφή μου όμως που έπαθε πλάκα με την αποκάλυψη αυτή…
Το συζήτησε με μια παρέα ποιητών που τύχαινε να είναι γνωστοί της
Η μία μπήκε στον κόπο να διαβάσει αυτά που έγραψα…
Και τότε πρότεινε να κάνω μια επαφή με τον Τόλη Νικηφόρου…
Είναι πολύ προσιτός άνθρωπος είπε..και θα είναι ειλικρινής μαζί της…
Κάπως έτσι άρχισε η ιντερνετική σχέση μου με αυτόν τον άνθρωπο….
Αυτός έδιωξε τα σύννεφα της αμφιβολίας από το μυαλό μου…
Και με την αγάπη του… μου έδειξε ξεκάθαρα που να πάω…
Παιδεύτηκα πολύ όλα αυτά τα χρόνια…
Αλλά τώρα είμαι πολύ ευτυχισμένη που βρήκα
Τους υπόλοιπους μαύρους κύκνους του είδους μου…
Και ξαφνικά… δεν είμαι εγώ το λάθος της φύσης…
Γιατί υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα….
Με την βοήθεια του βρήκα που ανήκω…..
Κι επιτέλους αποδέχτηκα αυτό που είμαι….
Ξέρω πως χάνομαι κατά διαστήματα…
Αυτό δεν σημαίνει πως σας απαρνιέμαι…
Απλά κάποιες φορές χρειάζομαι να πάρω τις αποστάσεις μου…
Για να δω το πραγματικό σχήμα των πραγμάτων…
Στο σύνολο τους….
Να ξεχωρίσω τα δικά μου μπερδεμένα συναισθήματα…
Από τα δικά σας…. γιατί ταυτίζομαι μαζί σας
Και χάνω εμένα….

Σήμερα θα γνωρίσω από κοντά αυτόν τον άνθρωπο….
Εγώ θα είμαι εκεί…. Θα χαρώ πολύ όποιον άλλο ακόμα συναντήσω….

http://www.facebook.com/events/451388481595951/

θέλω να ακούσω από τα χείλη του αυτό το ποίημα που τόσο αγαπώ….

[align=center][B][I][color=black][font=palatino linotype]

να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο

σ’ ένα δωμάτιο παλιό, μοναχικό
σ’ ένα δωμάτιο γκρίζο
να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο
και το κόκκινο,
να μου διαβάζεις ήχους, μουσικές,
να μου διαβάζεις ποιήματα

στο μισοσκόταδο τα μάτια σου να λάμπουν
να κελαρύζει, να μοσκοβολάει η φωνή σου
να πλημμυρίζει το δωμάτιο λέξεις μυστικές
που αχνίζουν και θαμπώνουν τα παγωμένα τζάμια

στα χείλη σου να ανθίζει
ένα χαμόγελο κρυφό
όπως πετούμενο που ξαφνικά φτερούγισε
σε ερειπωμένο σπίτι
ή ο ξενιτεμένος που επιτέλους γύρισε
στη μία και μοναδική πατρίδα του

να μου διαβάζεις ποιήματα
και να μ’ αγγίζεις με το φως
με κείνο το αχνό λησμονημένο όνειρο


[/color][/font]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-03-2013