μια νότα πένθους…

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Έκλεισαν τα παραθύρια εκτοπίζοντας την καμένη γη…η ψυχή δεν αγκιστρώνεται σε παρεμβάσεις πλαστογραφίας…χάνεται στο ατόφιο παν-όραμα της ζωής…τόσο απλά… τόσο εύστοχα…Στέλιος Κ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάντα μιλούσες για το αύριο…
ονειρευόσουν…
με αγκάλιαζες από λέξεις έγχρωμες…
προσ-ευχόσουν στον δικό σου θεό…
ορκιζόσουν στον έρωτα…
τον δικό μας…
ομολογούσες την πρωτόγνωρη αγάπη…
πόνταρες στην τσόχα της σκέψης σου…
για σένα…
για μένα…
για εμάς…

Πάντα έφευγες σ’ ένα σύννεφο ομίχλης…
στάζοντας αθόρυβες σιωπές…
ματωμένες παρενθέσεις…
λες και δεν συναντηθήκαμε ποτέ…
λες και τα κορμιά μας δεν πλημμύρισαν από ηδονές…
φιλοσοφημένες απάτες…
στο χθες που υμνούσαμε…
από ένα πρόστυχο δάκρυ…
δικό σου…
που χάραζε το μάγουλο…
η απόσταση ασπίδα σου…
στην αδύναμη μου όραση…
κατακρεούργησες τον καθρέφτη…
περ-πατάς σε ρωγμές…
έθαψα την μορφή σου…
έσβησα τα μάτια σου…
σε οριζόντιες εποχές…

Πάντα να βαστάς ένα πινέλο…
ένα χρώμα μαύρο…
να ζωγραφίζεις τον θάνατο…

Πάντα να θυμάσαι…
μια νότα πένθους…
ένα πέτρινο μνήμα
στην κραυγή της «ζωής» σου…
που σε τιμωρεί…

Πάντα στις νεκρώσιμες σου ακολουθίες…
θα Ανατέλλω την Ψυχή μου…
στην Αναγέννηση της Ζωής…
που δεν την πρόδωσε…

Στέλιος Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-04-2013