Βλέπω κάτι παραπάνω

Δημιουργός: Γιώργος Παν

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βλέπω κάτι παραπάνω
και δεν πρόκειται για χάρισμα
αλλά μάλλον για κατάρα
Νιώθω σαν τον τύπο που μαθαίνει πως σε 5 μήνες πεθαίνει και ξαφνικά αρχίζει να ζει.
Βλέπω κάτι παραπάνω
Μη με ρωτήσεις τι. Δε θυμάμαι
Βλέπω ανθρώπους σε θέατρο παραλόγου
και είναι πολύ κακοί ηθοποιοί.
Όσο κι αν πιω, η διαύγειά μου δε λέει να με εγκαταλείψει.
Βλέπω κάτι παραπάνω λοιπόν
και δεν το λέω σε κανέναν.
Είναι αυτό που με κάνει να γράφω.
Είναι αυτό που όταν δε γράφω γεμίζει πολύχρωμες σελίδες στο μυαλό μου
τις σφραγίζει και τις κλείνει σε μπαούλα.
Δεν τα ανοίγω ποτέ. Ξέρω τι κρύβουν ωστόσο
και αυτό είναι που με τρελαίνει περισσότερο,
με κάνει να γράφω περισσότερο, με κάνει να μιλάω λιγότερο και να ξεχνάω.
Με κάνει να γυρίζω χωρίς μάσκα και όλοι να με κοιτάν περίεργα. Δε μ' αναγνωρίζουν.
Μη με ρωτάς πότε ξεκίνησαν όλα αυτά.
Δε θυμάμαι. Ξέρω πως έγιναν σε μια στιγμή... άντε δύο.. Μη δοκιμάσεις να βιώσεις κάτι τέτοιο.
Μην επιδιώκεις τίποτα. Όλα έρχονται μόνα τους. Αν τα βρεις εσύ θα είναι άγουρα και άνοστα.

Μάλλον δύσκολα τα πράγματα.
Λέω να βάλω σε όλους φωτιά και να φύγω. Ή να ελπίσω.
Μάλλον θα ελπίσω να πραγματοποιηθεί η προηγούμενη σκέψη.
Αρχικά ας κάνω ένα μπάνιο και βλέπουμε...


Ένα άδειο σπίτι. Ήσυχο, χωρίς ήχους. Μόνο φωνές βουβές.
Εικόνες που παίζουν κυνηγητό. Η μια θυμάται την άλλη και παλεύουν για μια θέση στο χρόνο.
Μηνύματα. Μη μιλάς. Δεν ακούς, γι αυτό σου γράφω. Είναι αργά. Τράβα για ύπνο μωρέ.
Είμαι κουρασμένη. Είναι μεσημέρι. Τράβα στο κρεβάτι σου να κοιμηθείς. Πας και πηδάς τον τοίχο για να πας στο γείτονα. Αν έπεφτες? Είναι σωστό? Θα πάμε το απόγευμα από κει.
Τώρα όλοι κοιμούνται. Κατάλαβε το. Δε μ' αφήνουν τα αφεντικά. Δε φταίω εγώ μωρέ. Έτσι μου είπαν να κάνω. Τι φταίω εγώ? Άσε με ήσυχη θες να βγεις στο δρόμο!

Πένες και προφυλακτικά. Α! Και λίγο χαρτί. Μια που θα γυρίσεις προσπάθησε να μη νοσταλγήσεις. Θα δεις, έχει πλάκα. Θα νιώσεις πιο μεθυσμένος από ποτέ.
Όταν αρχίσεις να γελάς χωρίς λόγο, καθρεφτίσου. Θα δεις πόσο πλάκα έχει.
Κι έπειτα βγες στο δρόμο.
Μα δε θέλω να βγω στο δρόμο. Θες! Δε θυμάσαι? Όχι. Βγες και θα θυμηθείς. Τι πράγμα?
Το δρόμο της επιστροφής... Και κάπως έτσι οι πένες γίναν χορδές χρησιμοποιημένες.
Κάτσαν και περίμεναν σ' αυτό το άδειο σπίτι. Αυτό. Όχι το άλλο. Το άλλο ούτε στυλό δεν είχε.
Μόνο χαρτί με μηνύματα. Κι αυτό ανορθόγραφο.
Φαίνεται πως σ' αυτό το σπίτι ποτέ δεν έγραψε κανείς.
Έπρεπε να φύγουν όλοι για να βρεθούν αυτά τα μηνύματα.
Και τώρα φιλοδοξούν να γίνουν ποιήματα. Τι ειρωνεία?
Χτύπησε το τηλέφωνο. Είδες? Θα βγεις στο δρόμο τελικά.
Εκτός από τις πένες, το χαρτί και τις καπότες, μη ξεχάσεις να πάρεις και το άδειο σου κεφάλι.
Πριν θελήσεις να το γεμίσεις ξανασκέψου το.
Ζούμε γρήγορα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-07-2013