Ο αυτοσαρκασμος της ματαιας δοξας

Δημιουργός: __mple__, Constantinos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν ηταν παντοτε χλωμος δεν ηταν παντα μονος
Λουλουδι του ρθε η ομορφια που κοβουν οι πολλοι
Ταξιδι διχως πληρωμη ποτε δεν βρισκει δρομο
Και το καλο και το κακο στην ιδια ζουν τιμη

Και χαραξε στο βλεμμα του μια χαρακια ασκημιας
Το δικοπο στο στηθος του στη θεση του σταυρου
Κι αν η καρδια του τα κανε τα μεσα του συντριμια
Μες στη σκουρια του ζυγιαζε το δικαιο τ αλλουνου

Τον ειχαν ολοι για τρανο κι αυτος τρανος μαζι τους
Μα στην αληθεια του μικρος και αυτοι οι τυραννοι του
Της νυχτες του σφαζοτανε με δρακους και με φιδια
Μεσα του τα χε φυλαχτα στον χαροντα βαριδια

Και καποτε σαν μεθαγε και του τρεμαν τα χειλη
Νομιζες πως ξεχωριζες δυο δραμια απλη χαρα
Που στα κρυφα του θαυμαζαν της ομορφιας την υλη
Που χωρια τα χει της φωτιας χορο και πυρκαγια

Στο βλεμμα του καρφωθηκες παλιας σκιας καμπανα
Δυο φορες και γρηγορα κι αλλη μια για καλο
Στο ξυλο σαν εκτυπαγες του ρχοταν για καταρα
Σημαδια κι ανεκπληρωτα απο τον παλιο καιρο

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-08-2013