Μονόλογος

Δημιουργός: kotsani, Γιώργος Σοϊλεμεζίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τόσοι και τόσοι έπεσαν στον άβυσσο χτιστό,
Τον δεν απέφυγε κανείς!
Θα ‘ρθει μια μέρα, όποτε κι εγώ θ’ αφανιστώ
Από την επιφάνεια της γης.

Θα παγώσουν όλα: αυτά που πάλευαν με πεισμονή,
Οι στίχοι μου που έπεφταν καταρρακτωδών,
Η πρασινάδα των ματιών μου και η γλυκιά φωνή,
Και το χρυσό μαλλιών.

Και θα υπάρχει η ζωή με θαυμαστή ζωντάνια,
Και το ρυθμό γοργό.
Και όλα θα συνεχιστούν, σαν κατ’ απ’ τα ουράνια
Ποτέ δεν ήμουνα εγώ!

Άστατη σαν τα παιδιά σε κάθε ύφος,
Βραχύχρονα κακή,
Που αγαπούσα την μαγεία του ημίφως,
Της μοναξιάς τη φυλακή.

Το βιολί, την ιππασία δειλινή,
Του χωριού την καμπάνα ηχηρή…
Τον εαυτό μου τόσο ζωηρή κι αληθινή
Πάνω στη γη την τρυφερή.

Σ’ όλους απευθύνομαι, που δε σας ξεχωρίζω,
Ξένοι ή συγγενείς;!
Την πίστη απαιτώ και λαχταρίζω,
Για την αγάπη σας σαν τοξικομανής.

Την θέλω πάντα στα βάθη και στα ύψη,
Στο μέλλον, στο παρόν,
Γιατί πολύ συχνά νιώθω μεγάλη θλίψη,
Και είμαι μόνο είκοσι ετών.

Για την φροντίδα μου την ασταμάτητη,
Και αναπόφευκτη ζεστασιά,
Για όλη μου την τρυφερότητα ακράτητη,
Και την περήφανη κορμοστασιά.

Εκλιπαρώ μη με χτυπάτε,
Για την ειλικρίνεια που ευλογώ…
Ακόμη κάτι! Σας παρακαλώ, με αγαπάτε
Γι’ αυτό που θα πεθάνω κι εγώ.

[I]Μαρίνα Τσβετάγεβα[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-08-2013