Χρωστούμενα

Δημιουργός: Δήμητρα

Ακόμα μπορώ και γράφω τελικά....Καλημέρα σας μετά απο καιρό....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μου χρωστάς τη γαλήνη της θάλασσας
κάποιο πρωινό του Σεπτέμβρη
που δίνει παράταση καλοκαιριού
στις αισθήσεις και στα χρώματα
και εγώ,
εγώ σου χρωστάω το φως του ήλιου
που πλανεύει με τη χρυσαφιά του ένταση,
που δίνει όρκους ζεστασιάς
κόντρα στις μονότονες δεσμεύσεις των εποχών...
Μου χρωστάς απογεύματα πνιγμένα στο πορτοκαλί
σ’ έναν ανέμελο κόσμο, ούτε δικό σου, ούτε δικό μου
πλημμυρισμένο γιασεμιά και νυχτολούλουδα
που προσμένουν τη νύχτα για ν’ ανθίσουν,
σαν τους έρωτες που περιμένουν ευλαβικά
μιαν ένωση να τους λυτρώσει απ’ το μισό τους...
Εγώ σου χρωστάω βόλτες ως τ’ αστέρια,
πιο πέρα από ‘κει που φτάνει γυμνό το βλέμμα
στην απεραντοσύνη και στο χάος,
πρώτος να κατοικήσεις τον κόκκινο πλανήτη του σύμπαντος μου
και να τον βαφτίσεις ΚΑΡΔΙΑ
στο όνομα της ελπίδας, της αγάπης και του εμείς...
Μου χρωστάς χαμόγελα πολλά
και έναν ώμο στιβαρό για τα δύσκολα,
έναν όρμο μικρό κι απάνεμο
για τις φουρτούνες που άρχισαν να ξεμυτίζουν
ολόγυρα και μέσα μας.
Εγώ σου χρωστάω καληνύχτες και καλημέρες
γλυκές ή θυμωμένες
μα πάντα πρώτες
στο υπό κατάληψη διπλανό σου μαξιλάρι
και ύστερα αγκαλιές και φιλιά χωρίς αναπνοή
ή λόγια-μαχαίρια
για να ματώσουμε στο φταίω και το φταις
του θιγμένου μας εγωισμού
που θα μας βγάλει και πάλι στο μονόδρομο του σ’ αγαπώ...
Μου χρωστάς και σου χρωστάω
τόκους πολλούς πάνω στην αγάπη
μα να το ξέρεις πως είμαστε του κόσμου οι τυχερότεροι
που τούτα τα χρωστούμενα
δεν ξεπληρώνονται με χαλκό και με χαρτί
σαν τ’ άλλα,
οι τυχερότεροι που τούτα τα χρωστούμενα
πληρώνονται αλλιώς.
Κι αυτοί με τις θυρίδες στις τράπεζες
δε θα το μάθουνε ποτέ,
μάτια μου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-09-2013