Απελπισία

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Καλημέρα στιχοοικογένεια και καλό σ/κ !

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Για την απελπισία μου.. μη δίνεις σημασία
Είμαι πλασμένη από σκληρό.. πυρίμαχο υλικό
Λάβα μου ρίξαν στην ψυχή και μ' άφησαν στα κρύα
Κανείς δεν το πιστεύει πια ότι ακόμη ζω...

Μέσα στη δάκρινη σιωπή με στίχους ψιθυρίζω
Για τον ανθρώπινο καημό που βίωσα φριχτά
Με βλέμμα μαύρο.. θλιβερό.. τα πέλαγα ατενίζω
Κι έχω τ' αυτιά μου στο κακό ερμητικά κλειστά...
...

Ίσως κανείς δεν μ' ένιωσε.. ίσως εσύ μονάχα
Άσπρο καράβι πέρασες.. στα βλέφαρα μπροστά
Ζήλεψα τ' ανοιχτά πανιά που ήθελα πάντα νά 'χα
Και τα σφυρήλατα.. χρυσά.. στην πλώρη σου κουπιά...

Πήρα στα χέρια τα κουπιά.. φύσηξα στα πανιά σου
Κι ήρθε μια φουσκοθαλασσιά.. μας πήρε μακριά
Κι ούτε ποτέ μου ρώτησα να μάθω τ' όνομά σου
Μα ούτε καν προορισμό αποζητούσα πια...

Μού 'φτανε η ανάσα σου.. που ζέσταινε τα στήθη
Το λαμπερό το βλέμμα σου.. σμαράγδι καθαρό
Άξαφνα όλοι της χαράς ζωντάνεψαν οι μύθοι
Την ευτυχία γνώρισα.. που έψαχνα να βρω...

Όλα τα βάρη του κορμιού τα σήκωσε η αλμύρα
Μ' είχες μαζί σου στον αφρό.. μ' έκανες να γελώ
Έβαψες γαλανόλευκη τη γκρίζα μου τη μοίρα
Κι έμαθα λόγια του έρωτα για σένα να μιλώ...
...

Μα ο ουρανός συννέφιασε μια νύχτα του θανάτου
Τ' αστέρια όλα πέσανε στα κύματα νεκρά
Και το καράβι βούλιαξε.. πριν μάθω τ' όνομά του
Γι' αυτό θωρείς τα μάτια μου κόκκινα και υγρά...

Για λίγο.. λέω.. τουλάχιστον.. άνθρωπος έχω νιώσει
Με τα δικά σου τα φτερά κι ένα γλυκό φιλί
Το θαρραλέο σου σκαρί πρόλαβε να μου σώσει
Από έναν βέβαιο πνιγμό.. ένα φτωχό κορμί...





17-10-2013

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-10-2013