Πάτρια γή

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάτρια γή των ανδρείων κρυμμένη στα χέρια δημίων
χώμα ποτισμένο με το αίμα μυρίων
μάνα γή του παλιού φουρτουνιασμένου αγέρα
σιωπή των βράχων και των βουνών απλωμένη ως πέρα

Ποιός είμαι σε τούτη τη νεκρή πολιτεία
τι γυρεύω μέσα σε τόση ασέβεια και απληστία
ματωμένη πίκρα ,δεν βρίσκω ούτε το δρόμο του καιρού μου
δώσε μου το χέρι σου πια δεν θέλω να γελαστώ
πόσο σκληρές τούτες οι μέρες περίμενέ με να βιαστώ
επιστρέφω κι ας πονέσω στο κατώφλι του σπιτιού μου

Βάλθηκα να ζήσω μια άλλη ζωή
σα ν'άλλαζα μια φορεσιά μα νάμαι πάλι εδώ
με γερασμένες ρίζες και πρόσωπο στην αντοχή
να τριγυρίζω με σημαίες και να μοιάζω με νεκρό
χωρίς να ξέρω γιατί δε με ξέρει κανένας δεν ξέρω κανένα
μήπως έχουν όλοι χαθεί στα περασμένα;
Ευαγόρα,Ονήσιλλε,Γρηγόρη,Πετράκη
Μιχάλη,Κυριάκο,Τάσο,Κωστάκη

Ήρωες ,σας φωνάζω παιδιά της λησμονιάς
αδέρφια και φίλοι φωνές της φωτιάς
αυτός ο τόπος είναι και δικός σας
απο πέτρα φτερό κι ένα μαχαίρι πλάστηκε ο καημός σας
πολλοί σας ξεχάσανε κι άλλοι που σήμερα δεν έχουνε στόμα
τώρα μαθαίνω να μετρώ,να μιλώ και να γίνομαι λιώμα

Σύρματα,σύρματα θρεμμένα και δυνατά
και πάνω να καίγονται πτώματα ζωγραφιστά
πρέπει να μιλήσω όμως βλέπω κάθε μέρα και πιο λίγο
τα μάτια μου κλέβουν τον ίσκιο ,το φώς με το φόβο μου σμίγω

Φεύγω γιατί δεν έχω καιρό ν'αναρωτιέμαι
για τους νεκρούς υπάρχει μια φούχτα γή
μα για αυτούς που θα γεννηθούν μονάχα σιωπή
κι εγω φεύγω δεν θέλω να τυρρανιέμαι

Ο χρόνος παραμορφώνεται στα μέσα του δρόμου
ποιος να θυμάται τ'αδέρφια μες την οχλοβοή του χειμώνα
ο χρόνος είναι μόλις μια μέρα κι η μέρα μια σταγόνα
κι η μοναξιά που μαζεύεται ,πορεύεται στο μονοπάτι του τρόμου

Φεύγω και βιάζομαι τώρα μπορώ μ'ευπρέπεια να περπατάω
κάπου για κάτι με περιμένει ο πρώτος εαυτός μου
δεν ξέρω την αιτία κι αν είναι πια ο ίδιος ο γνώριμός μου
μα πρέπει να ιδωθούμε έχω συνήθεια τρελλού να του μιλάω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-11-2013