Κορόιδο; Ποτέ πια ή πότε πια;

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Κορόιδο; Ποτέ πια ή πότε πια;</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Κορόιδο; Ποτέ πια ή πότε πια;</b><p>Δημιουργός: Trelenaki<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>"'Εχω καρδιά αδιόρθωτη<br />
και αλλάγή δεν παίρνει<br />
Όσο και να την πρόδωσαν<br />
εκείνη δεν μαθαίνει"<br />
<br />
Δεν θυμάμαι που το πρωτοάκουσα αυτό, αλλά τώρα τελευταία μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό και κάθε φορά που το σκέφτομαι πλέον, απλά χαμογελάω...Τι να κάνουμε; 'Ετσι είμαστε. Ή μήπως όχι;<br />
<br />
Καιρό τώρα δίνω δεύτερες ευκαιρίες. Και σε μερικούς ανθρώπους τρίτες και τέταρτες...Καιρό τώρα καταπίνω την αηδία μου και τον θυμό μου για άτομα που δεν αντέχω να βλέπω. Αλλά τα κάνω για καλό σκοπό. Γιατί η καρδιά άλλου ανθρώπου που αγαπώ έχει μεγαλύτερη σημασία από όλα αυτά. Και ακριβώς επειδή έχει μεγαλύτερη σημασία, αφέθηκα να πιστέψω (για άλλη μια φορά!) ότι μπορώ να είμαι χρήσιμη και να αντέξω πολλά. Ελάτε...πείτε το...να το ακούσω...ή μάλλον να το διαβάσω..."Εσενα καρδούλα μου τα τραβάει ο κω...γκουχ γκουχ...ο οργανισμός σου"...Και μάλλον έχετε δίκιο.<br />
<br />
Καιρό λοιπόν τώρα- πάνε τρία...τέσσερα χρόνια- έχω κρατήσει αποστάσεις από ένα άτομο. Πάντα κρατάω αποστάσεις από όσους με πληγώνουν, αλλά ποτέ δεν σπάω τους δεσμούς. Ποτέ δεν "ξεκόβω". Βλέπετε, ακόμα και με τους εχθρούς μας-πιστεύω- πρέπει να είμαστε επιηκείς. Μπορεί να με έθαψε πίσω από την πλάτη μου, να με πρόδωσε, να με προσέβαλε, αλλά είπα (και μάλιστα το ονειρευόμουν καμιά φορά) ότι με κάποιο τρόπο τα ξαναβρίσκαμε. Για χάρη εκείνου που αγαπώ. Βέβαια εκείνος με είχε προειδοποιήσει. "Μην ασχολείσαι, μην δίνεις σημασία, κράτα απόσταση...". <br />
<br />
Όταν όμως το άτομο αυτό άπλωσε το χέρι ζητώντας βοήθεια, το άπλωσα κι εγώ...κι εκείνος δηλαδή, αλλά εκείνος απλά το άπλωσε...ίσως γιατί ήξερε. Απλώσαμε και οι δύο τα χέρια και είπα "Δεν πάει να χαθεί; Θα κάνω αυτό που προστάζει η καρδιά και η συνείδησή μου". Όπως είπα, στους εχθρούς μας-θεωρώ- πρέπει να είμαστε επιηκείς...Θα μου πείτε "πόσο πια;". Τόσο που να μην μπάινει μπροστά ο θυμός, η πίκρα μας και η αγανάκτισή μας όταν χρειαστεί. Μου αρέσει η δικαιοσύνη και η αντικειμενικότητα...Πείτε το...ΒΛΑΚΑΣ!!!!<br />
<br />
Κι εκεί που ένιωσα αρχικά καλά με τον εαυτό μου -κυρίως!- άρχισαν πάλι τα ψέματα...Και ψέματα πάνω στα ψέματα, και άλλα ψέματα και για κερασάκι στην τούρτα...ΨΕΜΑΤΑ! Ο άνθρωπός μου μού λέει πλέον "στα έλεγα..." κι εγώ για άλλη μια φορά νιώθω...αλήθεια πως νιώθω; <br />
<br />
Δεν μπορώ να πω πως νιώθω πικραμένη και προδωμένη (κυρίως γιατί αυτήν την φορά είχα κρατήσει και μια πισινή) αλλά κυρίως νιώθω ότι ξόδεψα χρόνο και προσπάθεια για το τίποτα...Ότι εμπλέχτηκα συναισιθηματικά σε μια άρρωστη κατάσταση που με κατέβαλε στην πορεία θεωρώντας ότι "κάτι κάνω"...Ότι κάποιοι άνθρωποι δεν πρόκειται να αλλάξουν ΠΟΤΕ...όχι ότι το επεδίωξα, αλλά έτσι δήλωσε το "ατομο"...<br />
<br />
Ξέρω ότι πολλοί άλλοι έχουν στρεβλή εικόνα για το άτομο αυτό, ότι το λυπούνται, ότι εκείνο το άτομο βασίζεται στην λύπησή τους (τι λυπηρό!) για να τους κερδίσει και το παίζει μία γλετζές και χαρούμενο και μία στα μαύρα σκοτάδια, ότι θα συνεχίσουν να το πιστεύουν για πολύ καιρό όπως έκανα κι εγώ αλλά και άλλοι πολλοί πριν από εμένα...Αλλά η κατάληξη είναι πάντα η ίδια...Αργά η γρήγορα, σε 2 σε 3 σε 6 χρόνια; Θα καταλάβουν όλοι αυτοί σιγά σιγά με τι έχουν να κάνουν. Εύχομαι μόνο στην πορεία να μην μλπεχτούν τόσο συναισθηματικά ώστε να μην πληγωθούν, να μην αηδιάσουν  και να μην χάσουν την πίστη τους στους γύρω τους. Γιατί μπορεί να έδειξα ξανά εμπιστοσύνη...αλλά ήξερα ότι αυτό έπρεπε να κάνω...Είμαι τουλάχιστον καλά μέσα μου που ξέρω ότι έδειξα ένα ανθρώπινο πρόσωπο όταν χρειάστηκε...και όχι μια μάσκα...<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-11-2013</td><td valign=top></td></table><br />