Ριγολογώ

Δημιουργός: MARGARITA

Κόκκινο χιόνι στην καρδιά μου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η μυρωδιά απ τις φλεγόμενες αγάπες μεταφέρονταν σαν άνεμος ψιθυριστός
της ερήμου, που σε κάνει να μισοκλείνεις τα μάτια, σαν άργιλος που ριγολογά
σε αποξηραμένη λίμνη, σαν αφιόνι που δεν χορταίνεις την έξαψη. Σαν χορός.
Σε μια διάθλαση φωτός σε είδα να ξεμακραίνεις σκυφτός, μαζεύοντας τα δάκρυα
των γυναικών που πλάνεψες να ξεδιψάσεις. Σου φώναξα πως θα χαθείς στην έρημο
και χαμογέλασες κάνοντας νεύμα να σ ακολουθήσω. Ο ήλιος έκαιγε την άμμο
και αυτή τα γυμνά μου πόδια, όταν αντίκρισα μια όαση από φοίνικες και χουρμαδιές
που ήταν τα φύλλα τους καρδιές, που έσταζαν πόνο. Όχι, δεν ήταν αντικατοπτρισμός,
ήταν κάτι ανάμεσα στην αλήθεια και στο όνειρο και εγώ δεν ήμουν η Σεχραζατ
να υφαίνω παραμύθια. Δεν ήμουν οδαλίσκη ευνοούμενη και σε ήθελαν όλα μου
τα κύτταρα. Ήθελα να φθάσεις στον οργασμό μετά από διανοητική αντιπαράθεση.
Κοντοστάθηκες. Ένοιωσες τι ποθούσα. Ήθελα εσένα και τον ήλιο να στραγγίξει
την φαιά ουσία σου, εσένα και την θάλασσα να βουλιάξω στα νερά σου, εσένα
και το χώμα να γίνω τρωγλοδύτισσα στην καρδιά σου, εσένα και τον αέρα
να φυσήξω, εμένα, σε εσένα, να γίνουμε ένα. Τα ήθελα όλα. Όλα έρωτα μου.
Την ψυχή σου, το μυαλό σου, το κορμί σου. Μέσα στο τελευταίο κύτταρο μου.
Μόνο έτσι θα ήσουν αφέντης μου, μόνο έτσι θα ήσουν σκλάβος μου.
Άπλωσα το χέρι μου, μου έδωσες μια πέτρα «το ρόδο της ερήμου» είπες και χάθηκες.
Εκεί στους αμμόλοφους…ένα καραβάνι….μπήκα ξανά στη σαρκοφάγο μου……
Ένα καινούργιο φύλλο σε μια χουρμαδιά έσταζε αίμα……κοραλλένιο….

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-04-2014