Το πείραμα Νο 2 (έναν χρόνο μετά) Δημιουργός: Grisio Στην γιορτή του ποιητή, λέω να συνεχίσουμε το πείραμα που αρχίσαμε πέρσι... ένα ποίημα το οποίο θα γράφουμε όλοι μαζί... ακούω λοιπόν προτάσεις για την συνέχεια του... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Στην γιορτή του ποιήτη
μ' ανοιχτά πανιά αρμενίζουμε...
μια παρέα, πορεία κοινή
δίχως τέλος... μα μαζί αρχίζουμε...
σε πορεία θαλασσί,
άγνωστο που θα μας βγάλει,
πέρα σβήνει το λιμάνι,
στην ομίχλη τη θαμπή... (AceOfSpades)
μες το πέλαγος σαν βγούμε,
με στιγμές μας θα μεθούμε,
και γλυκά θα τραγουδούμε,
με φωνή απο ψυχή.... (stigmi)
Μόνοι στην βαθειά σιωπή,
γράφουμε πριν σκοτεινιάσει,
κάτασπροι σαν το πανί,
που η λάμπα έχει αδειάσει... (Αγνή)
Η σκιά του καθενός
στον τοίχο πάνω κάνει σχέδια
γι τον άλλο ειναι φως
ζωής χρώμα σ οσα ξέρει μια προπαίδεια. (Kapnosa)
Αχ! πώς σπάει η άκρα του τάφου σιωπή
και της ποίησης η απελπισμένη κραυγή
σαν ηφαιστείου λάβα να βγει, να κοχλάσει
τη καυτή φωτιά ν' αγγίξει μη τρομάξει... (elli)
είναι η πυξίδα μας τρελή
και ο προορισμός μας
κι αν δεν σαλπάραμε εμείς
σαλπάρει τ' όνειρο μας.... (ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ)
έναν χρόνο μετά
όνειρα ήρθαν και φύγανε
πάμε όλοι ξανά
να βρούμε το φως που μας πήρανε (Grisio)
ρίζα ζωή ποτίστηκες
με δάκρυα και αίμα
και σαν τυφλός σου χάιδεψα
σου λάτρεψα το δέρμα (ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ)
Με το ρυθμό μιας έγχορδης
κατάνυξης που γνέφει
στα μάτια στα μαλάματα
και τα ταξίδια θρέφει (ΜΑΚΗS)
Μια το πανί να ξεγελά
σαν καραγκιοζοπαίχτης
μια να χορεύει και να γελά
στα μάτια ήλιος κλέφτης (kapnosa)
άδειοι,όμορφοί μου δρόμοι
σας πατώ και λέω "συγνώμη"
τη σιωπή σας που χαλώ.
Στ' ακροδάχτυλα πατώ
ίσκιον έχω αλαφρύ
και στα μάτια μου βροχή. (agapap)
Θάλασσες, βροχές, στιγμές
δίπλα βαδίζουμε.. μονάχοι
όπως σκληραίνει το νερό
γνωρίζεις το πως σπαν οι βράχοι
με μελωδίες δυνατές
γλυκές, λυπητερές
μα πάντα η ψυχή, μονάχη (annaTi)
Και σαν η βροχή στεγνώσει
και ο ήλιος χαμηλώσει
θα σου στείλω για να δεις
τα λουλούδια της ψυχής
που ανθίζουν με αγάπη
μέσα στα μισά του Μάρτη (Katerin-anna)
τρέξε 'συ άδεια μου ψυχή
τώρα που οι στάλες ξεψυχήσαν
να βρείς όλα πως αρχίσαν
κι ο θάνατος μύρισε ζωή. (Τσακίρη Χαρά)
Τι όμορφα μυρίζει η ζωή
κι ας κόβεται απ' τη ρίζα
πάλι στο χώμα σου θα μπει
να ξαναβγεί μ' ελπίδα (Jeny)
Κι όταν πονούν οι ποιητές
τις λέξεις κάνουν εραστές
μ' αυτές ξεχνάνε το κορμί
του νου γλυκειά ειν' η ηδονή (katia)
Το τίποτα ξεκίνημα,
άδειο και άγραφο χαρτί,
του νού άμορφο οίδημα,
που το φανέρωσε η ψυχή (anthrakoryxos)
Όνειρο αφανέρωτο και καταματωμένο
με θησαυρούς και έρωτες κι οράματα αναμμένο...
Κι όταν ταξίδι αυτό γενεί άξαφνα πυρωμένο
λέξεις καιόμενες μεμιάς γράφουν το πεπρωμένο... (Brujita)
Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-03-2006 | |