Το κολατσιό

Δημιουργός: jenny

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το κολατσιό
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Το πρωί στο ηλεκτρικό όλοι ήμαστε σιωπηλοί. Μερικοί συνεχίζουμε τον υπνάκο που άδοξα διακόψαμε όταν ντυθήκαμε και βγήκαμε έξω από τα σπίτια μας. Μερικοί διαβάζουμε. Μερικοί σκεφτόμαστε τις εκκρεμότητες της ημέρας και προσπαθούμε να βρούμε λύσεις. Άλλοι δεν σκέφτονται τίποτα, δεν κάνουν τίποτα αλλά δεν είναι ελεύθεροι αφού είναι υποχρεωμένοι να ταξιδέψουν πρωινίατικα.
Την απόλυτη σιωπή του βαγονιού την έσπασε μία βραχνιασμένη, από την χρόνια επαφή με την νικοτίνη, φωνή. Ο γέρος ευχαριστούσε μεγαλόφωνα τον υπάλληλο του σταθμού που τον είχε μεταφέρει, με την αναπηρική του καρέκλα, μέσα στο βαγόνι. Δεν είχε ένα πόδι και η μοναδική του προίκα ήταν μία μαύρη πλαστική σακούλα γεμάτη με διάφορα εφόδια. Ο παππούς μπορούσε να τσουλήσει με το μοναδικό του πόδι αλλά δεν μπορούσε να μπει με το όπισθεν στο βαγόνι. Θαυμάσαμε την άψογη εξυπηρέτηση ανθρώπων ,με ειδικές ανάγκες, από το προσωπικό του σταθμού. Προφανώς ο παππούς πήγαινε να ζητιανέψει στην Κηφισιά. Μετά βυθιστήκαμε στις προηγούμενες, της διακοπής, δραστηριότητές μας. Σε λίγες στάσεις ακούσαμε πάλι κάποιους παράξενος ήχους. Ο παππούς είχε βγάλει το κολατσιό του και μασουλούσε με θόρυβο. Μισή φραντζόλα, ένα μπουκαλάκι νερό και ένα κομμάτι λευκό τυρί. Η όρεξη του ήταν αξιοζήλευτη. Προφανώς δεν είχε προλάβει να πάρει το πρωινό του εκεί που έμενε. Σπίτι, αντίσκηνο, χαρτόνι ή πάγκο σε κάποιο πάρκο .Οι διπλανοί του κρατούσαν κάποια απόσταση από τον παππού. Ο λόγος ήταν προφανές. Το γνωστό ανυπόφορο μείγμα ιδρώτα, ούρων και βρώμικου ρούχου, που συνοδεύει τους ρακοσυλλέκτες, σε υποχρέωνε να απομακρυνθείς τάχιστα.
Η εικόνα του μονόποδου χαμογελαστού παππού που νοικοκυρίστικα έπαιρνε το κολατσιό του μέσα στο πλήθος του βαγονιού με ακλούθησε για πολλές ημέρες. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο πειρασμό να σκεφτώ αυτόν τον γενναίο άνθρωπο. Δεν μπόρεσα να μην τον θαυμάσω. Ανάπηρος, γέρος, άφραγκος και όμως ορεξάτος για τις απολαύσεις της ζωής. Μαχητής ,αισιόδοξος και πολύ αποφασισμένος να συνεχίσει την περιπέτεια της ζωής. Ποιός από εμάς θα άντεχε αυτή την σειρά των κακουχιών; Ποιος από εμάς δεν θα έκλεγε την μοίρα του, δεν θα απομονωνόταν κάπου σε μία γωνία ή δεν θα έβαζε τέλος στην μίζερη ύπαρξη του; Ποιος θα τολμούσε να ατενίσει το μέλλον με αισιοδοξία από μια τόσο μειονεκτική θέση. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία έλεγε ο Α. Κάλβος και δεν ήξερε πόση βάση είχαν αυτά τα λόγια για τον ανάπηρο παππού.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-06-2014