Το Τελευταίο Ποτήρι Κρασί

Δημιουργός: kostaskoutroulis, Κώστας Κουτρούλης

Αφιερωμένο στον παππού μου.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σςςςςςςς…..ησύχασε.
Τώρα είμαι εγώ εδώ!
Κι ακόμα κι αν έφυγες είμαι εδώ.
Κι ακόμα κι αν δεν έρθεις,
τα φώτα θα ‘ναι ανοιχτά,
το κρεβάτι άδειο,
οι φωτογραφίες δίπλα,
οι κουβέρτες παγώνουν, μα ζεσταίνομαι!
Δεν ανησυχώ πια.
Ξέρω ότι ακόμα κι αν δεν θες,
είσαι εδώ.

Μα πού είσαι;

Αναζητάς ησυχία, σιωπή.
Αναζητάς ευτυχία.

Αχ, πόσο μου λείπεις!

Μα, πώς ξεχνώ;
Τις μέρες που περάσαμε μαζί,
σαν στάχτη στο χαλί,
σαν ξύλο στο τζάκι που καίγεται,
σαν τη ζεστή σου αγκαλιά.
Αυτό το βλέμμα πώς το ξεχνώ;
Μια απορία, μια αγάπη!
Μια θέληση!
Ήξερες…
και δεν ήθελα να σ’ ακούσω.
Κι ούτε τώρα θέλω.
Βρήκες γαλήνη;
Ναι, το ξέρω.
Στο τελευταίο σου ποτό,
εκείνο το βράδυ πριν φύγεις.
Κι έμειναν οι φωτογραφίες.
Το κρεβάτι άδειο.
Πόσο ένοχος ένιωσα!
Δεν σου στάθηκα
κι ας σ’ αγαπούσα τόσο!

Αχ, κεριά, λουλούδια, ψαλμοί!

Βρήκες γαλήνη;
Το ξέρω.
Σςςςςςςς…σώπασε.
Η φωνή είχε χαθεί πριν το τέλος,
Μα τα μάτια πάντα μιλούσαν.
Κι είχαν τον ίδιο πόθο,
όπως παλιά.
Θυμάσαι;
Το ξέρω.
Θα συναντήσεις φίλους.
Θα ‘ρθω και ‘γω,
όταν μάθω πού είσαι.
Για την ώρα
θα περιμένω δίπλα στο κρεβάτι σου.
Τους άλλους δεν τους μπορώ.
Εσύ με καταλαβαίνεις.
Το ξέρω…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-08-2014