Adicta doloris

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

...κι όμως, δεν θέλω να πιστέψω, φιλενάδα, πώς είσαι καμένο χαρτί... Μ' ακούς;

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εγώ αποκρεμάστηκα στης θλίψης το μπαλκόνι
και σ' έναν πίνακα φτηνό μένω φυλακισμένη
για να με βλέπεις θες δεν θες,
για να 'χεις χίλιες ενοχές,
και να 'χω λόγους να σου λέω πως είμαι μόνη.

Για νά 'σαι εσύ ο κουρσάρος μου, δυνάστης της ζωής μου,
εγώ την κάθε μου πληγή την έκανα σημαία...
Κι όταν ματώνω και πονώ,
το άγγιγμά σου το δεινό
να 'ναι ο λόγος και η αφορμή της ύπαρξής μου.

Εγώ τους φίλους μου θωρώ σαν άγρια θηρία,
όταν με θλίψη με κοιτούν και με θυμό ακόμα,
γιατί τα λόγια τους πονούν
και πλέον δεν με συμπονούν
που αποζητώ τη σκοτεινή σου τη μανία.

Εγώ δεν ξέρω τώρα πια ποια είμαι και πού πάω,
δεν έχω μάτια και αφτιά για όσους μ' αγαπούνε...
Αλίμονο στο παρελθόν
που 'ναι το μέλλον μου καρμπόν
και σ' όσους μ' έμαθαν να ζω για να πονάω...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-09-2014