Αυλή

Δημιουργός: kantadoros, Ο Ντέλης που δε μιλά ποτέ

...χαρτάκι...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αυλή

Εσύ που ξέρεις να γελάς και να δακρύζεις
ζητάς να μάθεις το σκοτάδι και το φως
ήθελες πάντα την αγάπη να χαρίζεις
κι αυτό το πάντα στο ξερίζωνε ο καιρός.

Τ' αγέρι παίρνει τα κλαριά και τις ελπίδες
περνούν οι Άνοιξες και χάνονται στη γη
η φλόγα κάνει το κερί μικρές αχτίδες
ζέστανε τώρα την ψυχή προτού σωθεί.

Λόγια και βλέμματα κι αγγίγματα μας δένουν
κι όνειρα ξάφνου που πετούν σαν τα πουλιά
τα φτερουγίσματα πονούν αυτούς που μένουν
μα τ' αστεράκια ταξιδεύουν μοναχά.

Εσύ που σ' άπλωσα το χέρι και το πήρες
δες το πως είναι πιο μικρό κι από παιδιού
νιώσε πως τρέμει και πως το 'δειραν οι μοίρες
και πως τρομάζει από το φως τ' Αυγερινού.

Είναι τα χέρια να κρατούν και να κρατιούνται
έλα το βράδυ στων ονείρων την αυλή
μάθε μου μέσα στο σκοτάδι πως φιλιούνται
κι αυτοί που φύγαν ίσως έρθουν στη γιορτή.

Ζ.Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-12-2014