Άγια νύχτα σαν όλες

Δημιουργός: Sui generis

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν έφταναν τα χρωματισμένα περιβόλια των νοικοκυραίων,
ούτε η ζεστασιά που ανέβλυζαν οι παραδομένες πέτρες στις φωτιές τους.
Όσο ζαρωμένη κι αν αντικρίζω την γαλήνη, η γοητεία της
ξασπρίζει σαν χωριατόσπιτο παραμονή γιορτής
την δόλια απέχθειά μου στην κανονικότητα.
Δεν έχω ιδανικά γιατί δεν έχω φιλοδοξίες.

Στο δικό μου περιβόλι, μνήματα αποκεφαλισμένων λουλουδιών
φωτίζονται απ'τα καντήλια ηδονικών υποκρισιών.
Κάτω απ'τις δικές μου πέτρες βασιλεύει η παγωνιά
του ξεραμένου αίματος χεριών που απέτυχαν να τις σκορπίσουν,
μ'ακόμα φυσά εκείνος ο αέρας που δρόσιζε τα παιδικά δάκρυα
για την κατάρα των δέντρων ν'αδυνατούν ν'ακολουθήσουν
το δειλό κι άσκοπο μπουσούλημά μου.

Κάποτε θα φύγουμε από δω,
προδομένοι από ασχήμια, ομορφιά ή τίποτα.
Τότε θα βλαστημάμε την δειλία μας που μας φύτεψε στην γαλήνη,
τότε θα θαυμάζουμε τα δέντρα που ακόμη στέκουν
ή θα 'μαστε μορφές στην σελήνη, σε μάτια που θέλησαν να μας δουν.
Δεν έχω ιδανικά γιατί δεν έχω φιλοδοξίες.
Έχω μόνο μερικούς θλιμμένους στίχους
και φοβάμαι τόσο την αθανασία τους,
μην μια μέρα βουλιάξει στο μελάνι
πως παρασύρθηκα κι εγώ από μιαν αυταπάτη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-12-2014