Ατλαντίδα

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

χρόνια πολλά σε όλους..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ποια μελωδία σ' έλουσε με νιόβγαλτους σκοπούς;
ποιο χάραμα φωτιάς σ' ακούμπησε με τ' ακροδάχτυλά του;
κι απόμεινες να λούζεσαι με σκέψεις, στεναγμούς
εφιάλτες βροντερούς και κύματα που 'σκαγαν στο βυθό σου`
τα κύματά σου δέσμια κοιμόντουσαν σε μια άκρη του μυαλού σου.
ήρθαν από μιαν ακτή ακοίμητη, αχόρταγη
που 'σπαγε αενάως σ' αφρούς και αρμύρα`
γλάροι εγράφαν κύκλους στις ασύναχτες ορμές της
γυπαετοί αφροζυγιάζονταν με μάτι δολερό
τη λεία αναζητώντας`
στα σύννεφα που ισκιερά συνάζονταν στον ουρανό της
πόθοι και τύψεις κονταροχτυπιόνταν
και ψάχναν τρόπους να ξεφύγουν
απ' την άχαρη θολούρα που ολούθε τους αφιόνιζε.

Ήταν μια γη χαμένη αυτή
και είχε για πάντα κοιμηθεί
στην πιο μύχια κόψη του ριζικού σου`
δεν ήταν βολετό
τρόπος δεν ήταν να ματαξυπνήσει `
κανείς δε βάσταγε το βάρος της να επωμιστεί
βάρος ασήκωτο
άχθος αρούρης
ποιος ώμος θα το σήκωνε;
ο ώμος του ανθρώπου στέκει χωμάτινος,
πλασμένος από αέρα , σύννεφο κι αρμύρα`
δεν το μπορεί
δεν το αντέχει
έστω μια τόση δα αλήθεια να αντικρίσει

κάλλιο ν' αποκοιμιέται
μυστικά ν' αργοσαλεύει
και σ' εφιάλτες μοναχά
να σε ξυπνά

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-04-2006