Ο Μέγας Γλύπτης

Δημιουργός: velico, Καλλιόπη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τριάντα χρόνια σμίλευε ο Χρόνος τη μορφή μου,
Ο Μέγας Σμιλευτής, ο Μέγας Γλύπτης...
Διάλεξε για μένα τον πιο σκληρό γρανίτη
Τον πιο λευκό και κακοτράχυλο,
Τον πιο αντιφατικό
Ένα κομμάτι πέτρα, ένα κομμάτι βράχος
Κι άρχισε να σμιλεύει

Ούτε στιγμή δε δίστασε να πάρει το καλέμι
Έγλυψε χείλη σφαλιστά
Μα μάτια ορθάνοιχτα ,μεγάλα
Καμπύλες να μη στέκουν πουθενά
Τα δάκρυα και ο ιδρώτας
Να κυλάνε ανενόχλητα
Πλάτες σφιχτές να αντέχουνε τα βάρη
Χάραξε και μια βαθιά ρυτίδα στο μέτωπο
Και ύστερα πάλι το μετάνοιωσε, την έκρυψε να μην τη βλέπουν οι πολλοί

Ακούραστος, αδίστακτος
Όλο και κάτι θυμόταν να προσδώσει
Μόνο για μια στιγμή, σα να λυπήθηκε για ότι με είχε κάνει, άπλωσε τα δυο του δάχτυλα και χάιδεψε το λαιμό μου
Ίσως πάλι να θαύμαζε την πέτρα ή την αρχαία του τεχνική...
Και όλο και κάτι θυμόταν να προσθέσει

Τριάντα χρόνια στάθηκα σα βράχος
Έτσι ακριβώς όπως με σμίλευε ο χρόνος
Τριάντα χρόνια ακίνητη και αμίλητη
Χωρίς ανάσα
Όπου κιαν μ΄έβαζε να σταθώ, εκεί εγώ
Δέχτηκα την κάθε του παρέμβαση, το κάθε του σημάδι
Και είχε κάνει καλή επιλογή στο υλικό:
Δε ράγισε, δεν άλλαξε
Σε μπόρες, σε βροχές, με ήλιο, ξηρασία...
Και όπου κιαν με έβαζε εγώ ταίριαζα χωρίς να τ αρνηθώ.

Τριάντα χρόνια και ήρθες εσύ...
Και ένα σου βλέμμα έφτασε να ραγίσω και ευθύς χώμα να ξαναγινώ
Στο πρώτο σου άγγιγμα σκόνη να σκορπιστώ
Και μια σου λέξη έφτασε για να πλαστώ απ την αρχή
Να χω μορφή, υπόσταση....
Δειλά να αρχίσω να κινώ τα μέλη μου, τα χείλη μου,
Να κλείσω τα μάτια αν χρειαστεί

Άνοιξες τα χείλη σου και είπες το όνομά μου
Και τότε ξεκίνησε η ζωή...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-05-2015