Αέναη Νέμεσις

Δημιουργός: kpant2002, Αγγελική

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]
[color=black]

Να 'ξερες πως μαραίνεται το κουρασμένο βλέμμα
την ώρα που τα βλέφαρα σαν ίσκιος χαμηλώνουν
κι όταν απο αγάπη και στοργή είσαι ξεριζωμένος
του λογισμού τα έδρανα αγάπες ακυρώνουν.

Πόσες ευχές χωρέσανε σε διάττοντες αστέρες;
Μύρια παιχνιδίσματα του νου βασανισμένα
που το για πάντα λαχταρούν σε ένα φιλί να κλείσουν
αχ όνειρα μου μακρινά, παλιά, ξεθωριασμένα

Τώρα σκυφτός σε ένα σκαλί παντοτινά σαλπάρεις
ψάχνεις λιμάνι και στεριά, ίσκιο να ξαποστάσεις
με τα γιατί σου ξενυχτάς, άγρυπνη τιμωρία
το στοιχειωμένο παρελθόν παλεύεις να ξεχάσεις

Πες μου ποιος μάγος το καλό και το κακό ορίζει
και ποιος το συναπάντημα ψυχών καταδικάζει
μέσα σε πλάνες δημιουργεί πράσινο μονοπάτι
και στης αυγής το ξύπνημα σκιρτήματα στεγάζει

Θα 'θελα να κατάπινα τον δισταγμό του κόσμου
έτσι που τις νυχτιές κανείς να μην φοβάται
και αυτόν που παίρνει τις ψυχές σαν μαύρος καβαλάρης
στον κόσμο αυτό των ζωντανών κανείς να μην θυμάται

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-09-2015