Ωδή στους ερωτεύσιμους

Δημιουργός: someone in wonderland

αφιερωμένο (μη) εξαιρετικά/ Σημείωση: αν το "πώς" στο τέλος διαβαστεί χωρίς τον τόνο, αποκτά διαφορετικό νόημα η παράγραφος...Ό,τι θέλει κρατάει κανείς...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όλοι οι έρωτές μου,
μια παραλίγο ευτυχία…
Όλοι ‘’ερωτεύσιμοι’’ …
μα κανένας πραγματικός…

Σαν το άρωμα του γιασεμιού που
ένα δροσερό, ανοιξιάτικο πρωινό
το έβρεξε με τα χείλια του…
Σαν το άσπρο του χιονιού κ’ το
πάγωμα που σου αφήνει σαν το κρατήσεις•
σαν τα άστρα στον καλοκαιρινό αιθέρα…
Σαν ένα χειμωνανθό πεταμένο
στις ρόδες ενός τροχοφόρου…
-Μην το πετάς, θα το πατήσεις στην φυγή σου…
Σαν τα πρωτοβρόχια που ήρθαν να ξεπλύνουν την θερινή ηδονή…
Σαν το γλυκό τιτίβισμα ενός χελιδονιού που φεύγει…
-Τι περίεργο και αυτό το πουλί! Το χειμώνα να φεύγει και την άνοιξη να έρχεται…
-Ποιος να το έχει ανάγκη τότε;
-Όποιος το χειμώνα επιλέγει να ‘ναι μόνος του…

Τάσεις φυγής με έπιαναν και εμένα…
Δυνάμεις φυγόκεντρες τα ανοιχτά χέρια σου,
που εάν κλείναν χωρίς εμένα,
μετατρέπονταν σε κεντρόμολες…
- Λένε πως “οι άνθρωποι μοιάζουν πιο ωραίοι όταν φεύγουν”…
Σκέφτομαι ώρα, πώς μπορεί να ερωτεύτηκα:
μία άμορφη μάζα,
ένα σύννεφο καπνού,
δύο γυρισμένες πλάτες,
και ένα αργόσυρτο περπάτημα•
μες στο σκοτάδι…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-09-2015