Πύλινες άρπες

Δημιουργός: ΕΛΕΑΝΝΑ, Λένα Κατσιμαντού

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Περνούσαν βιαστικές ψυχές
κι εγώ κεράκι σε παράξενες βραδιές
στον χρόνο τον αόρατο ,τους ήχους κυνηγούσα
πύλινες άρπες να φωτίσω προσπαθούσα

Απ'το γαλάζιο του ουρανού
που δινε ο ήλιος στις αυγές του κόσμου αυτού
εγώ κυλούσα με το ρεύμα απ'τα ρυακια
με των δασών που απολιθώνονταν τα ξυλαράκια

Εικόνες που'χα ελπιδοφόρες ξαναδεί
κι αν μου χαρίζαν τον παράδεισο στη γη
λύτρωνα άτακτα να φύγουν τα πρελούδια
γιατί ντρεπόμουν να τα ακούω τέτοια τραγούδια

Νερό το αίμα προς τον Αδη, η εποχή
του Αχέροντα τα μαύρα τα πουλιά ,οι λογικοί
άφηναν ομοιδεάτες μου να αυτοκτονούν
αυτούς που επέτρεπα στο σώμα μου ,να ξαναζούν

Οταν όλα θα έχουν αλλάξει
να ιστορήσεις παιδί μου ,ευτυχία
η δική μου γενιά έχει αδράξει
γερασμένη ζωή και θυσία
όταν όλα πια θα χουνε λύσει
του φωτός τους τ'αέρινο ντύμα
με πηγαίο το γέλιο η φύση
για να ανθίσει θα παιρνει το σήμα
Η δική μου γενιά που σαρκάζει
απ'την ύλη ζητάει να θραφεί
ρημαγδός απ'τα μάτια μου στάζει
ότι βλέπω είναι λάσπη ζωή

Κατσιμαντού Λένα
Εννέα Νοεμβρίου καταστροφικού έτους ,Δύο χιλιάδες Δεκαπέντε
(Μελοποιημένο)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-11-2015