Η απολαβή (μέρος δ')

Δημιουργός: Τρυγητής

Συνέχεια του Α' ´ô

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μικροί Θεοί και εμείς αγγίξαμε τους βώλους.
Είμαστε εσύ, είσαι εμείς, το θάμα το
καρτερικό, σαν τις νιφάδες στην μέση
του Καλοκαιριού.
Προσευχή.
Δεν θα αφήσουμε ποτέ το φως,
μα θα κεράσουμε το σκοτάδι στην αυλόπορτα.
Γιορτάζουμε.
Αναπνέουμε μαζί με τις πυγολαμπίδες.
Ανάψαμε τα κεριά και τραγουδήσαμε.
Ήλθε η θάλασσα, ήλθαν τα ξωτικά
και η ζωή η ίδια.
Μακρινά τα φιλιά της σαν ροδίσανε τα χείλη της.
Αφέθηκε το πρώτο στίγμα της
και το σημάδι στα μάγουλα μας ένα κοκκινάδι.
Σχεδιάσαμε την ύπαρξη μας ανόθευτα στην
ορμή ενός παράξενου γλύπτη.
Δώσαμε τις κόγχες κάτω από τα βλέφαρα και σκαλίστηκαν
σαν το παιδί μέσα στα κρίνα.
Λατρέψαμε.
Χιλιάδες Θεοί και μόνο ένας
αυτός που χαϊδεύει τα μάτια μας.
Δεν κρυφτήκαμε στον χωροχρόνο
μα ούτε και αλλοιώσαμε την τελευταία
θυσία.
Και το αίμα έτρεχε νερό, πάνω στο βωμό
ραντίζοντας τα μάγουλα μας.
Κοιταχτήκαμε κάτω από την πανσέληνο,
το φως γύρω από το αιώνιο σκότος.
Ο βυθός και τα χρυσόψαρα.
Γυμνοί στην ακρογιαλιά οι λατρευτές του φεγγαρόφωτος.
Σαν σκιές εμείς οι διαλεχτοί, οι απομονωμένοι
από τα άχραντα μυστήρια, μεταλάβαμε το σώμα,
μα το αίμα εκεί πάνω στην λεία επιδερμίδα.
Δεν σταυρώσαμε κανένα, αλλά χορέψαμε στης ζωής το
πανηγύρι.
Σαν πρόσωπα περασμένων καιρών,
ηλιοκαμμένα, που ένωσαν στις κλαγγές
των τυμπάνων την σιωπή τους.
Πόσο όμορφα, σαν την περιγραφή στο εικονοστάσι.
Μείγμα αρχέγονο σαν τα αγάλματα
στα βάθη του ωκεανού,
σμιλεμένα στου καιρού τα δάχτυλα, αφήσαμε
την καρδιά μας στην άκρη του σύμπαντος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-11-2015