Ησουν το φως, το φως του καλου

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Πολλες φορες και με διαφορες αφορμες θυμαμαι τη μανα μου, χθες εβλεπα στην ΕΡΤ ενα ντοκυμανταιρ για τους Ρομα, οι τσιγγανες δεν ειχαν δοντια και σκεπαζαν το στομα τους με τις μαντηλες, γυρισα πισω..και εγραψα τουτο το ποιημα, καλημερα στιχοφιλαρακια.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αχ ρε μανα..το μαντηλακι
που σκεπαζες, το στομα
το θυμαμαι, τοσο πολυ ακομα

Οταν γελουσες κι ειχες ενα δοντακι
εκρυβες το στομα, με το μαντηλακι
ποσο ντρεποσουν η καημενη
ορφανεμενη και καταφρονεμενη

Δεν ειχαν δοντια στο χωριο
ηταν της φτωχειας, σκηνικο
το βλεπεις, στους φτωχους λαους
κει που δεν εχουνε γιατρους

Τα δοντια, ειναι πολυτελεια
και σκεπαζες τουτην ατελεια
μα εβγαζαν τα ματια...αστραπες
οταν ειχες γριουλα μου, χαρες

Με το δεξι σου το χερακι
εβαζες, το μαντηλακι
εσυ που ησουν αητος
στο πονο ολων, αρωγος

Αχ ρε μανα το μαντηλακι
θυμαμαι....τουτο το βραδακι
κει στη καλη σου καρεκλιτσα
μια πυθαμουλα, μια σταλιτσα

Γυρτη, καραβοτσακισμενη
και απο αγαπη, στερημενη
το γελιο εκεινο...το κρυφο
το`χω δω μεσα φυλαχτο

Δω μεσα βαθεια, στη ψυχη μου
και σου μιλαω στο χαρτι μου
ησουν το φως, το φως του καλου
εσυ...η φτωχουλα, του χωριου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-01-2016