Για τον Dali

Δημιουργός: ΖΟΡΜΠΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ, ΖΟΡΜΠΑΣ Φ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Υποταγμένος στο άδειο μα φωτισμένο
από ένα είδωλο , γνωστό μα κατά τα άλλα ,
ντροπαλό και γεμάτο φαντασία , σκέφτηκα ότι ήρθε η
ώρα .

Στολίστηκες πιερότος , σκυφτός ,μην θέλοντας
να δεις την ομορφιά .
Πιό δίπλα η γύμνια στέκεται , απέναντι η ζήλια
χρόνος ρευστός και εσύ εκεί ακόμα πολεμάς .

Η γη πονά πληγή διάτρητη
και η μνήμη οδηγός μας .

Μια μοναξιά αδιάκοπα
κάθετη μες την σκέψη , και η θύμηση από μακριά
δείχνει μας προορισμό .
Να μου θυμίσεις ήθελες ξανά τα δυο σου
μάτια .

Κρύβομαι άλλο δεν μπορώ , φως από το
φως να δω ,
σαν νικητής που χάθηκε
νικώντας κάθε άθλο .

Σκοτείνιασε κουράστηκα
θέλω για να πλαγιάσω , ώρα νεκρή
και η θύμηση πλησιάζει
και εγώ εδώ .

Ανήμπορος μα δεν ξεχνώ ,
ξανά υποταγμένος , το φως σου τώρα
ζεστασιά δίνει σαν το κερί .

Μνήμες , γνωστό , έρχονται , φεύγουν , μένουν .
Πληγή ανοιχτή και η μοναξιά γυμνή
χαμογελάει .

Πάλι τους γρίφους της κοιτώ
και πάλι να μαντέψω ,
πρέπει , ξανά να κλειδωθώ
σε εκείνα τα σημάδια .

Πόνος , φαίνεται καθαρά ,
μα πόνος που δεν νιώθω ,
πληγή ανοιχτή η θύμηση ,
θέλω να ερωτευτώ .

Η γη πονά και ασπίδα της έχει εσένα ,
εκείνον , εμένα ...
βρώμικα χάδια εραστών
σε μαύρο ουρανό .

Έφτασε η ώρα , μην προχωρά , μα αν θες περπάτα ίσα ,
δέκα εκατοστά πάνω από την γη
ιπτάμενη κουτή .

Τα μάτια κλείνω και το φως
κλείνω μες σε κουφάρι
της μνήμης δαύτης που προσπαθεί
στοιχειό να μου δοθεί .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-02-2016