Ραμόνα

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Καλή εβδομάδα σε όλους μας!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το χάδι σου γρατζούνισε το χέρι μου,
Ραμόνα,
ματώθηκα και λέρωσε το ταίρι μου,
η σταγόνα,
το άσπρο το πουκάμισο γυρεύει εξηγήσεις,
ποιον είδα, πού πληγώθηκα και ποιος μου τάζει λύσεις,
Ραμόνα....

Στις νύχτες τις αφέγγαρες χαρίζεις τη φωνή σου,
ποιος δαίμονας με μάγεψε και δέθηκα μαζί σου;

Τα πράσινα τα μάτια σου στενεύουνε,
Ραμόνα,
σαν θάλασσα αγριεύουν και θυμίζουνε
χειμώνα,
κι εγώ εκεί ανάμεσα, σε εκείνον και σε εσένα,
δυο λέξεις δεν χαράμισα ή λόγια μασημένα
και μόνα.

Μα μ' ένα σου γουργούρισμα δεν είμαι μοναχή μου,
Ραμόνα, φιλενάδα μου, μπελά και αντοχή μου.

Κουρνιάζεις στην ψυχή και την κουβέρτα μου,
τα βράδια,
ξεσκίζεις με τα νύχια σου την μπέρτα μου
την άδεια,
τους πρίγκιπες μου πάντοτε ζηλεύεις, τους τρομάζεις,
σαν φάντασμα εμφανίζεσαι και στα βαθιά με βάζεις
σκοτάδια.

Μου λες με την μουσούδα σου, αν τύχει κι αγαπήσω
και την καρδιά μου κλέψουνε, πως θα την φέρεις πίσω,
Ραμόνα...!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-02-2016