Οταν ο ηλιος

Δημιουργός: Ηypocrisy, γιουλη τσαμαλ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απομερα μοναχικα ολουθε φυσικα αιχμηρα σημεια, απεριττα, κι ο πονος που διαπερναει μεχρι και τη ψυχη διαπεραστικα λειος ως ανυπαρκτος μολις λιγα μετρα μακρια απο τον προγραμματισμενο συνωστισμο τον οργανωμενο πολιτισμο, απιστευτης ελκτικης ελξης τοση που απαιτειται στιγμιαια απ αυτον που την εισπραττει και τον αποκοπτει ολοτελα μεγαλη καταβολη ενεργειας για να επιστρεψει στις οικειες οσο κι αγνωστες εξισου αγαπημενες "εκρεμοτητες". Ποσο δε οταν το "σημειο" της απεραντοσυνης αποτυπωνεται αρρηκτα εντος του αναγνωριζεται ως αναποσπαστο μερος του δικο -στην ουσια προκειται για μια φαινομενικη απομακρυνση που καθ-οριζει με νεα ματια απο κεινη την στιγμη την επι- στροφη του γεφυρωνοντας (σ)τον Χχρονο-Χχωρο. Κατι που γινεται στερεα αντιληπτο οσο περναει ο καιρος, ολοενα πιο ξεκαθαρα. Το καταλαβαινω αν το χω, βιωσει, κι αν το βημα μου που με πηγε -σε αυτο, δεν αποστρεψω. Ψαχνοντας στην πορεια μια εικονα που να το περιγραψει εκπληκτικες βρισκεις πολλες μα "ετοιμη" και διαθεσιμη ποτε, καμια. Καθως τη στιγμη που το ολοδικο εδαφος "σου" σε καλει και πηγαινεις, μολις υπνωτισμενος διχως χρονοτριβη δεν παιρνεις μαζι σου -δεν σκεφτεσαι- απολυτως τιποτα. Απολυτως τιποτα. Παρα μονο ξυπνας με ποδια γυμνα πανω του πληρης αιφνης, για να "απομακρυνθεις" -οπως ο ηλιος υπερλαμπρος κορυφωνεται μπροστα στη δυση του- γυμνος, βλεποντας, τι πληροτητα σημαινει.

.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-03-2016