Ο Λαβύρινθος

Δημιουργός: ΙΑΣΩΝ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ' ένα σκοτεινό λαβύρινθο περπατώ
σκάλες δαιδαλώδεις με πολιορκούν.

Είναι η ψυχή;Είναι ο κόσμος;

Συνάντησα το προσωπείο μου πολλές φορές...
τι ευγενικοί τρόποι!
Μα πάντα απομακρυνόταν με γυρισμένη πλάτη...
τι έκρυβε άραγε;

"Πρόσεχε",μου ψιθύριζε,"το φως τυφλώνει"
"κοίταζε τη δουλίτσα σου και την οικογένειά σου"

"Η μουσική μιλάει για τον κόσμο που έρχεται",
απαντούσα,"τον κόσμο έξω απ' τα ιδιόκτητα φέρετρα".
Τότε η γλώσσα του γινόταν ακατανόητη
αλλά ένιωθα το βλέμμα του να γκρεμίζεται
και πριν διαλυθεί εντελώς
μου χάριζε το σκήπτρο της βασιλείας .

"Για μετά απ' την αγάπη..."
μετέφραζα την τελευταία του προδοσία.

Κι έτσι περνούσαν οι αιώνες
και το "μετά " αντηχούσε χωρίς νόημα
σαν το ψεύτικο κλειδί
που θ' άνοιγε τις αλυσίδες του ανθρώπου.
Πάντα αυτό το "μετά" έπιανε το "τώρα" απ' τα μαλλιά
και το 'σερνε μέσα σε χρυσοποίκιλτα όνειρα ευτυχίας
ανάπηρα,άτροχες άμαξες που περιέφεραν
βασιλιάδες και υπηρέτες.

Ωραία χρόνια! Η ελευθερία μας έλειπε
αλλά είχαμε το "μετά " με τη σέσουλα
να κουρδίζουμε τα παγωμένα ρολόγια
με τους ανθρώπινους δείκτες.

Κάποτε η μουσική δυνάμωνε,ελευθερωνόμασταν...
ο δικός μας νόμος έδειχνε στην αγάπη
πώς να λύνει γόρδιους δεσμούς
χαμόγελο να γίνεται αληθινό σε αγάλματα
σοφία και μέτρο σε ναούς.

Αλλά όχι για πολύ...
ξεχνούσαμε πως η βαρβαρότητα
συχνάζει κάθε νύχτα στα όνειρά μας
κι αν δεν τη δαμάζεις
ξεχύνεται να πιει το φως που έδρεψες.

Κι όταν ανοίξαμε εκείνο το δωμάτιο
που φώτιζε όλο το λαβύρνθο
μόνο απ' το λίγο φως της χαραμάδας
και είδαμε τον εαυτό μας
να λύνει το αίνιγμα της Σφίγγας
και να γίνεται Άνθρωπος
με δική του ζωή και Γνώση
αλίμονο...
θυμηθήκαμε ότι "το φως τυφλώνει",
φορέσαμε πάλι τις λέξεις ανάποδα
να φαινόμαστε κι όχι να είμαστε,
μετα-νοημένοι περιμένουμε
οι αιώνες να ταριχεύσουν όπως παλιά
τα προσωπεία της ευτυχίας
κι ευχόμαστε συγκινημένοι "Καλή Ανάσταση!"

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-04-2016