Αφιέρωμα στον ποιητή

Δημιουργός: ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ, Διαμαντής Παππάς

Τιμής ένεκεν στον αξέχαστο Στιχουργό-ποιητή Γιάννη Αρχοντή που προλόγισε τις ποιητικές μου συλλογές.Και επειδή δεν αξιώθηκα να του γράψω κάτι αντιγράφω τις απόψεις του.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο ποιητής θωρεί με δέος τις μύριες αλλοπρόσαλλες κι-
νήσεις και ζει το μαρτύριο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων,
που μέσα στον αναβρασμό της μάχης για την ζωή, δεν κατά-
λαβαίνουν την φυγόπονη ματαιότητα της ύπαρξης. Μια αόριστη
ταραχή περιδιαβαίνει τα μέσα του, ένας μακρινός πόνος παρα-
λύει τις αισθήσεις του. Η αβεβαιότητα και συγχρόνως αυτή η
δίψα για αναγνώριση και επικρότηση για μια φευγαλέα προ-
σπάθεια , αφήνουν μια απειθάρχητη γλυκόπικρη γεύση στα χεί
λη του.
Είναι το πιο εντυπωσιακό πρόσφορο, ο πιο χαρακτηριστι-
κός τύπος μίγματος της συνένωσης της ανθρώπινης ζωής και
της κυριότητας της αδέκαστης φύσεως που τραβάει κατά το
θείο υπερανθρώπινο νόμο στη σκληρή πραγματικότητα του τέ-
λους.
Τα ποιήματά του αισθησιακά και ολοζώντανα, είναι οι
ιδέες είναι οι αντιλήψεις είναι τα όνειρα, που δεν μπόρεσαν
ν' αγγίξουν τα σύνορα της πραγματικότητας, αλλά παρέμειναν
μαραμένα λουλούδια, κομμένα απ' τα ίδια μας τα χέρια.
Ας συγχωρήσουμε την ανευθυνότητα ίσως της πράξης του
και την ματαιοδοξία του, στην προσπάθεια του να μαζέψει
όσο το δυνατόν περισσότερα μαραμένα άνθη μπορούσε και να
τα αναστήσει για λίγο μπροστά μας. Είναι φανερό πως οραμα-
τίζεται τον «Δραπέτη» που αναζητά μάταια σημάδια στην έρη-
μο, είναι φανερό πως οραματίζεται τον άγιο που τέλειωσε το
έργο του στη γη και άφησε πίσω του μια ματωμένη γραμμή να
οδεύει στο μνήμα του.
Σε μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια ο ποιητής, χτυ-
πάει τη σάλπιγγα της «Δευτέρας παρουσίας» συγκεντρώνει τα
σπαρμένα κόκαλα, τις ιδέες, τα όνειρα και το αίμα το λακου-
βίσιο που η γης χόρτασε και δεν ρουφά άλλο και χώνεται στο
βάθος της έρημος όπου υψώνει το χάνι της ελευθερίας, το
τελευταίο καταφύγιο του κάθε οδοιπόρου, χωρίς πόρτες, χωρίς
παράθυρα. Αέρα, μόνο αέρα…
Γιάννης Αρχοντής


ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

ʼρπαξες τ' άρματα μια μέρα
άδραξες σύννεφα πιο πέρα.
Σούβαλαν στη φούχτα σου το χάρο
και συ τον κράταγες απαλά
μην τύχει και του πληγώσεις την αξιοπρέπεια.
Γ.Α

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-06-2006