Ενα Μισογεματο Ποτηρι

Δημιουργός: gkasf, Γιώργος Κασφίκης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΕΝΑ ΜΙΣΟΓΕΜΑΤΟ ΠΟΤΗΡΙ

Σαλάγησε ο ποιμένας βοριάς
τα λευκά σαν πρόβατα σύννεφα
πάνω από τις κορυφές των βουνών
που ανταριασμένα μοιάζουν να
μιλάνε με τον Θεό μακριά από
τα αδιάκριτα βλέμματα των θνητών
Και η κυματοσπρώχτρα θάλασσα
έσυρε τα αφρισμένα κύματά της
να σπάσουνε πάνω στα ασάλευτα
σαν εύζωνες βράχια που τα δέχονται
ευλαβικά μουρμουρίζοντας σαν σμάρι
από μελίσσι ένα γλυκό καλωσόρισμα,
κι αγκαλιάζονται σαν ερωτευμένοι
που συναπαντιούνται μετά από πολύωρο ταξίδι.
Ένα κίτρινο φεγγάρι που μοιάζει σαν
ασθενής που μόλις έγιανε και
περιδιαβαίνει τους διαδρόμους χαρωπός
σέρνοντας αργά τα βήματά του
ταξιδεύει προς τη δύση του αφήνοντας
τη θέση του σε ένα χλωμό ήλιο που
σαν ένα παραπονιάρικο παιδί
πρόβαλε στην ανατολή φωτίζοντας
με το άρμα του τη νυχτοσκέπαστη γη
φλυαρώντας με τον άνεμο το ξεκίνημα
μιας ακόμα χαρούμενης ημέρας.
Από τα κλαριά του ακόμα ξερού και
άφυλλου δένδρου κρέμονται σαν
χριστουγεννιάτικα στολίδια
οι δροσοσταλίδες της αυγής δίνοντας
ένα γιορτινό τόνο σ' αυτό το νέο
υπέροχο ξεκίνημα της μέρας.
Ένα μικρο σπουργιτάκι τινάζει
τα φτεράκια του προσπαθώντας να
διώξει από πάνω τους το υγρό πέπλο
της ψυχρής νύχτας τιτιβίζοντας
χαρούμενο τιμώντας με τον τρόπο του
τον ζωοδότη Θεό ήλιο.
Οι ψυχές των ανθρώπων ξυπνούν
μετά από τον βουβό λήθαργο της νύχτας
ακροπατώντας για να μη χαλάσουν
την γλυκιά ηρεμία της αυγής
που ξυπνά κι αυτή μαζί τους.
Πλένω το πρόσωπό μου και το
κρύο νερό ξυπνά τα νυσταγμένα μου κύτταρα
και τα ετοιμάζει να καλοδεχτούν την
ομορφιά της νέας ημέρας σχηματίζοντας
μικρά γάργαρα ρυάκια που κυλούν ήρεμα
μετά από μια φθινοπωριάτικη βροχή.
Το βλέμμα θολό ακόμα και η ψυχή
μαγγανισμένη στην αβεβαιότητα του
ερχομού της νέας μέρας για το τι
όμορφο η άσχημο θα φέρει,
μα όλα καλοδεχούμενα είναι.
Κοιτάζω τον καθρέφτη, χαμογελώ
και μοιάζει το χαμόγελο με ένα αστέρι
που περιμένει να 'ρθει η νυχτιά για
να φανερώσει την ομορφιά της λάμψης του.
Ψιθυρίζω αργά, σιγανά μια καλήμερα για
να μη ταράξω τη σιγαλιά της φύσης ένα γύρω
μ' αυτή ξεχύνεται και γεμίζει το δωμάτιο.
Ανοίγω το παράθυρο και ξεπηδά η καλημέρα έξω
και συναπαντιέται με τον ήλιο και σμίγουν
και επιστρέφουν χαρωποί στο δωμάτιο
σαν νιόπαντρο ζευγάρι τη πρώτη τους νύχτα
και γεμίζουν τον χώρο μου, το είναι μου, την ψυχή μου.
Και αργοκυλά η μέρα σαν αραμπάς σερνάμενος
από βραδυκίνητα βόδια, νωχελικά, γλυκά
τρατάροντας με με ελπίδα, χαρά, αισιοδοξία.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-09-2016