Ερμιόνη Αύγουστος του 94....γλυκές θύμησες

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Τα βρήκα απόψε στο συρτάρι μαζί με κοχυλάκια και αποξηραμένα τριαντάφυλλα, τα μόνα ερωτικά γράμματα που έχω λάβει, ένας αθώος έρωτας πανέμορφος σαν τη ψυχή του Δημήτρη που τα έγραψε, η ομορφιά της αθωότητος μένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Να είναι καλά όπου κ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γλυκιά μου αγαπούλα

Είσαι ενα ποτάμι αργό, με την ιλιγγιώδη ταχύτητα της ζωής
που ξαφνικά κάνει τα χρόνια να φαίνονται στιγμές
Ενα ποτάμι πικρό και εύθυμο, κοκκινο, κατακκόκινο σαν τόν
ήλιο το αίμα πάει παντού, παντού και πουθενά
Κι η ζωή που λέμε, ενώ βράζει και τρέχει, μένει μία
ζωή αιχμάλωτη, ακίνητη, σαν νερό ανήσυχο μπροστά
σε φράγμα ήσυχο, λίμνη, δίπλα σε καταράχτη,
καλοκαίρι ερωτευμένο με τη θύελλα.
Το αίμα μου βράζει για σένα για του πόθου τα ψέματα
και σκάει απο το καημό του, πάει κι έρχεται στη καρδιά μου
καρδιά μου, για σένα
ακούραστο, ανεξάντλητο, ασταμάτητητο
Σε βλέπω μαυρόασπρη και γοητευτική σαν σε παλιά ταινία
τώρα...απο μέσα μου εγώ ερυθρόδερμος
εκτος οθόνης
με όλα τα χρώματα του πολέμου, βαμμένος
τρελαμένος.
Θέλω να ξεχυθώ κατά πάνω σου
να σου πάρω τα μυαλά και τα μαλλιά,
να σε πάρω με το καλπασμό των αρτηριών μου
με τη φωτιά των πνευμόνων μου,
να σε φέρω εδώ μεσα, στη σκιά μιάς πραγματικής
σκηνής ζωής
στο καταυλισμό δίπλα στο ποτάμι του δικού μου χρονου
Να σε συγκινήσω με του εαυτού μου την αθώα, αγριότητα
με τον χωρίς μεταμφιέσεις επίμονο πρωτογονισμό μου,
Θυμασαι..που είδαμε μαζί το έργο?
Θυμάσαι.. που ξέραμε απο την αρχή πως όποιος
δεν γονατίζει χάνεται
γιατί οι σχέσεις είναι σκληρές κι οι άνθρωποι σκληρότεροι?
Θυμάσαι...αγάπη μου, πως ήμασταν και εμείς ξαφνικα
σε εκείνο, το άγνωστο ποτάμι
χέρι, χέρι, στην ίδια ζωή
και σκεφτόμασταν τα ίδια την ίδια στιγμή

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-12-2016