κουράστηκα να περιμένω

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

τα μάτια ξερόβραχοι στην άκρη
τα χέρια δυό σπασμένα κουπιά
μιά διάφανη γραμμή το δάκρυ
σε μαύρο λίκνο κατρακυλά

νάρθε απ'το θάνατο χλωμός
σήμερα για νάμαστε μαζί
στη γή που έχτισε ο καιρός
ξανανθίζει πάντα η ψυχή

το όνειρο αφουγκράζομαι
κι ακούω τριγύρω βήματα
ο ίσκιος βαρύς στοχάζομαι
και στέλνει διπλά μηνύματα

θα πάρω το τελευταίο βλέμα
να με κοιτάζει μην ξεστρατίσω
μετά τη σφαγή μιλάει το αίμα
λόγια δικά του ας τραγουδήσω

φιλεύω τον καημό με μέλι
τις ημέρες μου με ταραχή
το άπλετο φώς πια δε με θέλει
ανατέλλει η σκοτεινή μου αυγή

ύστερα πέτρες γής και χώμα
βαμμένο ιδρώτα και αίμα
το φώς χωρίς φώς ούτε χρώμα
και να μένει γυμνό το βλέμα
να σιγαρμενίζει στο σώμα

τριγύρω η θάλασσα μόνη
τόσα χρόνια μαστιγωμένη
με το μίσος που την καρφώνει
κι ο καημός που τη λέει ξένη
πως την πατούνε οι δαιμόνοι

κουράστηκα να περιμένω
το ριζικό που δεν γυρίζει
ξαναγεννιέμαι και πεθαίνω
με τη φωνή να μουρμουρίζει
ένα τραγούδι ξεχασμένο

«Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,
κανένας δεν εβρέθηκεν για να την-ι-ξηλείψη,
κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!
Σφάξε μας ούλους τζι’ ας γενή το γαίμαν μας αυλάτζιν,
κάμε τον κόσμον ματζιελλειόν τζιαι τους Ρωμιούς τραούλλια,
αμμά ξέρε πως ίλαντρον όντας κοπή καβάτζιν
τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.
Το ‘νιν αντάν να τρώ’ την γην τρώει την γην θαρκέται,
μα πάντα τζιείνον τρώεται τζιαι τζιείνον καταλυέται.»

η προσδοκία μου στο δρόμο
ξετυλίγει το λάβαρό της
το φίδι ξεβγάζει πια βρώμο
η φλόγα το θέλει δικό της
η ζωή μου στον γέρικο ώμο

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-01-2017