Ποίησης Αιδοίου Και Βαλάνου

Δημιουργός: Π.Λεμόνι

Αφού διάβασα μια ποιητική συλλογή του Τάσου Κουράκη εμπνευσμένος έγραψα αυτό

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ω μοιχαλίδα θάλασσα
που σ' ερεθίζουν ψάρια
στον ουρανό σ' έψαχνα
σε βρήκα στα παπάρια.

Το αιδοίο σα να κλαίει
στην βάλανο επάνω
να ρέει DNA,
βρεθήκαμε ακόμα υπεράνω ...

Στα δυ' ολοστρόγγυλα βουνά
που δεν τ' αγγίζει μαραμός
ο αέρας γίνεται βογκητά
έτσι λευκός γεννιέται ποταμός

Δεν πρέπει μονορούφη να τον πίνεις
και στον πλούτο, δεν έχει λογική
πάντα όπως το παίρνεις να το δίνεις
σ' ένα σώμα που δηλώνει νηστική.

Μέσα στην μοναξιά τους
ενίοτε, αυτά τα δυό
άγουν τα υγρά τους
σε μια τρύπα ουρανό

ποτέ μην την διαβείς
το πανηγύρι μην αρχίσεις
χωρίς αίσθηση αστραπής
πως να τ' ακουμπήσεις ;

Μα είναι και τ' οξύμωρο
που κάνει παύσεις
μαζόχα, που το θέλει γρήγορο
σε υπόγειες απολαύσεις

Μοναχική μου συκιά
ότι δεν έζησες τετέλεσται
η μαλακία πιο γλυκιά
ποιητικά αν πορεύεστε



ΚΑΤΟΧΕΙΡΩΜΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ:
© ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΑ[align=left]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-02-2017