Η στράτα

Δημιουργός: Αλντεμπαράν

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μιαν αυγή θερινή θε να πάρω την στράτα
την ωχρή στης θαλάσσης το κύμα
του Γαλάκτου θα σκιάξω την περήφανη τράτα
με αργοσάλευτο αλλόκοτο βήμα..

Του συνόρου τα χείλη θα φιλήσει το πέλμα
καβαλάρης θα γίνω στ’ αστέρι
να με βγάλει απ΄του Άδη το γήινο τέλμα.
ασημόφτερο άγριο μαχαίρι

Θα χουγιάξω σαν να’ μαι πληγωμένο αγρίμι
Να με τρέμει η ψυχή του περάτου
Να βουλά το σκοτάδι σάπιο συντρίμμι
στα νερά ενός άξενου βάλτου.

Την κιθάρα ν’ αδράξει ένας ήλιος πια ξένος
και κρασί να κερνάνε τα νέφη.
Να σιμώσουν στο γλέντι με ξετσίπωτο μένος
η ψυχή στους αγγέλους θα γνέφει.

Θα ναι λέει συναγμένοι πειρατές στη σελήνη
Κάτι αρχαίοι γνωστοί μου κουρσάροι
αρραβώνας και μοίρα θα τους έχει εγίνη
του συγνέφου το φως στο ποδάρι.

Και αντάμα ποιητές , ολομάτωτοι κρίνοι
ως Αμλέτοι γλυκά θα κοιμούνται
ξωτικά κρεμαστάρια στου ονείρου τη δίνη
λωτοφάγοι στερνοί να ξεχνιούνται.

Ύπνου βρόχια τραγούδια να γνέθει ο λυράρης
για ψιχάλες χρυσές και ερώτους
να φοβάται να τρέφει λογισμούς ο Αλωνάρης
μοιρολάτρες , στυφούς και γερόντους.

Την σκλαβιά τους εκείνη προσπεφτάρης στο χάος
με πρωτόφαντο δέος θα ζηλώσω
σ’ένα γνώριμο μόνο στους τρελούς άγιο φάος
βρεφικά και απαλά θα ξαπλώσω..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-05-2017