Και βλέμμα στο κενό Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ Καλημέρα φιλαράκια σας ευχαριστώ πολύ, ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων δεν κάνω πολιτική τοποθέτηση, ανθρώπινη κάνω, θλίψη καταθέτω, να λυτρωθώ. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Απόψε δεν θ` ανεβάσω κανένα ποίημα, πνίγομαι, θα σας γράψω για τους εργαζόμενους στο Δήμο Παλλήνης, όπως εγώ τους είδα προχθές. Συμβασιούχοι, που θα απολυθούν σε λίγες μέρες, πανελλαδικά 7000 τώρα κι άλλες 8000 μέχρι το Νοέμβρη, εκεί στο αμαξοστάσιο, ήταν περίπου 20 γυναίκες και 30 άντρες, η απελπισία στα μάτια όλων σου έκαιγε τα φυλλοκάρδια. Γυναίκες, ταλαιπωρημένες, μεγάλες μικρές, μαραμένες, μα βουρκωμένα μάτια και βλέμμα στο κενό. Αντρικά κατεβασμένα κεφάλια με την απελπισία της ανεργίας που έρχεται ζωγραφισμένη σε όλων τα πρόσωπα. Ατένιζαν ένα αύριο σκοτεινό , χωρίς να ξέρουν, πως θα ταίσουν τα παιδιά τους, πως θα ζήσουν? με τι?. Ένα βήμα πριν τους πάρουν το ψωμί απ` τα χέρια και τούς δώσουν γι` αντάλλαγμα(σε 2000 άτομα, στο σύνολο, δουλειά με δίμηνη σύμβαση!! ναι δίμηνη! )Γνωρίζω ότι δεν απήργησαν όλοι, δεν θα το κρίνω εδώ απόψε. Εμένα με πνίγουν τα άδεια τους μάτια, τα σφιγμένα χέρια τους, οι κατεβασμένοι ώμοι, το δάκρυ της κοπελιάς που μίλαγα που είχε τρία μικρά παιδιά. Με πνίγουν όλα, με πνίγει η απόγνωση και με στοίχειωσε. Οι ταγοί βλέπουν μόνο αριθμούς, ως γνωστόν οι αριθμοί, μήτε κλαίνε, μήτε αγωνιούν, μήτε σφίγγουν τα χιλιοταλαιπωρημένα χέρια τους από τα σκουπίδια του καθενός μας και πάνω από όλα δεν τρώνε κι ούτε έχουν παιδιά να ταίσουν. Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-06-2017 |