σα στο σπίτι σου -στις κούνιες

Δημιουργός: Ηypocrisy, γιουλη τσαμαλ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η πολλή προσήλωση στην εικόνα μας δεν είναι καμιά νέα μόδα που γίνεται αρρώστια από μια μη παραδεκτή άρνηση να βλέπουμε το καθετί όπως είναι- καθρέφτης και πίστη στην παραμόρφωση αρκεί, δε θέλει πολύ.
Δεν δίνει ζωή και ενέργεια παίρνει. Σε κάνει να φοβάσαι για την εικόνα σου αντί για την ψυχή σου. Παν μέτρον άριστον.Και βέβαια τα μέτρα και οι κανόνες, είναι να αψηφουνται. Σαφέστατο είναι ότι όποτε κινδυνεύουμε να περάσουμε τα όρια της ζωής και της υγείας ή φτάνουμε να χάσουμε τις αισθήσεις μας, έχουμε μέσα μας κάτι σαν δικλείδα ασφαλείας που χτυπάει αβέρτα καμπανάκια. Πες το ένστικτο πες στο διαίσθηση πες το ασυνείδητο πες το ψυχή πες το αταξία, πες το όπως θες, τη δύναμη και τη θέληση σου. Να ακούς πιο πάνω από όλους αυτό, και να υπολογίζεις τον εαυτό σου, ούτε σαν μικρό ούτε σαν μεγάλο. Που στην ουσία τα πόδια μας τα ίδια μας πατάνε, τα αναγκάζουμε δηλαδή να μας πατήσουν. Οι άλλοι, αυτοί οι άλλοι πάντα, μόλις νιώσουν ότι βγάζεις λίγη ψυχή, βλέπουν τη διαφορά και τρομάζουν, αντιστρέφουν τον τρόμο τους, και ή σε γλύφουν, ή σε χλευάζουν ή σε δωροδοκούν ή σε προσεγγίζουν,ή αδιαφορούν, όλα για την διαφθορά σου, που συμβάλλεις στην διαφορά Απλά γιατί χάνουν τον έλεγχο που ασκούν, πάνω σου. Και δεν είναι κακό. Για την ψυχή δεν υπάρχει αδύνατο κι απίθανο, όσο την περπατάς και δεν καταλαβαίνεις, χριστό από τη φρίκη και την εγκατάλειψη που επικρατεί, και δεν κουνιέται φύλλο. Συ κουνιέσαι, σα στο σπίτι σου. Είναι μια αντίδραση τους κι αυτή για αδύναμα νεύρα, εσύ συνεχίζεις να βγάζεις κι άλλη ψυχή, κι άλλο σκουπίδι. Σου μένει εκτός από την σκιά σου, κάτι αδιαχώριστο και ελεύθερο που σε διακρίνει σαν αύρα. Το αναντικατάστατο που λες, σαν λέξη που πάει να εκλείψει. Μόλις νιώσει να το βλέπουν ως υποκατάστατο, όσο τα δικά σου φτερά γίνονται στάχτη, αυτό βγάζει σπίθες και φεύγει. Δεν έχεις άλλο, από το να ανταποκριθείς. Να κεντρίσεις, να εμπνεύσεις, να συγκινήσεις, να παλέψεις, με το που υπάρχεις και μόνο, με το που εκπέμπεις το φως σου, γιατί δεν είναι τίποτα. (Όλοι έχουν δικό τους. Όλοι δεν το αφήνουν, παρεκτός σαν ξεχαστούν, κάποιες στιγμές πάνω στη μέθη του έρωτα. κι έπειτα τίποτα, κενό. Για τούτο όλοι σημαντικοί στα μάτια σου. Και θέλει προσοχή, κάτι που βλέπεις μόνο εσύ.) Να κερδίσεις ότι έχασες, δίχως να έχεις ιδέα, από κει που δεν περιμένεις, και από κει που περιμένεις - θεωρώντας άδοξα. Πιο όμορφο και πιο μπροστά από σένα. Όπως σε βλέπω να είσαι, μπροστά μου. Αυτή είναι η ανταμοιβή σου, αυτή ή πιο μεγάλη ίσως χαρά σου. Μέρος του ονείρου σου που δεν είναι μόνο δικό σου. Δεν είμαστε κάτι. όμως μπορούμε τα πάντα. Ο, τι αξίζει, το ρισκάρεις-στο μαθαίνει η απώλεια. Σημασία έχει σε αυτήν τι χάνεις ηθελημένα ή όχι. Θέλει μεγάλη δύναμη να δεις το καθετί όπως είναι. Και σένα στον κόσμο, τον μόνο που μπορείς να αλλάξεις. Ότι είναι να καταρρεύσει καταρρέει. Το όποιο σύστημα μας που κόβει και ράβει, από την ανθρώπινη συμπεριφορά εξαρτάται. Να πέσει ή να κρατηθεί. Σαφώς και δεν είσαι μόνος στον κόσμο. Εκπέμπεις όμως το ό,τι είσαι, το είναι σου. Κι ας εκπέμπεις μοναχά, το ό,τι γουστάρεις, να δεις. Δεις δεν δεις, είσαι καλά μέσα σου, όσο σκατά κι αν είσαι. Κοιτάω εσένα στα μάτια, και απευθύνομαι σε μένα. Τα μάτια είναι καθρέφτης. βλέπω εσένα και μέσα από εσένα βλέπω εμένα καθρέφτη μου.
Ό,τι κι αν σου πει κανείς, μεγάλος μικρός, εσύ θα κάνεις το δικό σου, δεν ξεχνιέται αυτό, αφήνει μια αίσθηση απελευθερωτική, προτασσόμενο σώμα στο τίμημα που δεν μπορεί να τη βλάψει κανένα. Ψυχή, ουρανός, έρωτας.
Με αφορμή, και δίχως αφορμή. Καλή συνέχεια. Στα αστέρια που αποχωρούν το ένα μετά το άλλο, και μαζι.
Και στα αστέρια,
που είναι ακόμα στην γή. Καλή τύχη. Και πιο πέρα από αυτήν, καλό συντονισμό.
Τα λέμε στις κούνιες. Όταν η τάξη κοιμάται. Στην παιδική χαρά μας,
Ευελπιστώ να σε κούρασα αρκετά και να σου μείνει μόνο αυτή η εικόνα, να σου μιλά ο ήλιος από μέσα της έμπυρος κι ανέγγιχτος, και αυτός φυσικά

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-06-2017