Ισως

Δημιουργός: Σταυρος Τζανης, Σταυρος Τζανης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και τώρα πια που έχω πεθάνει,
αφού της μαχαιριάς σου η πληγή με σκότωσε ,να μίλησω ίσως μπορώ, για να σου πω , πως πια την ζωή που ονειρευόμασταν ποτέ δεν θα τη ζήσουμε..
Δεν θα γεννήσουμε τον γιό με τα σγουρά μαλλιά, το χρώμα των ματιών σου που θα έχει και
δεν θα ζήσουμε σ'ετούτη την ξύλινη καλύβα στην ψυχή του δάσους που θα χτίζαμε μαζί..
Στο τζάκι δεν θα ξανακάτσουμε, μαζί τις φλόγες που τα ξύλα ζώνουν να κοιτάμε και όνειρα μαζί να κάνουμε ως παλιά..
Δεν θα ζησουμε αυτο που έγραψα κάποτε , αφου η ζωή δεν περιμένει τελικά αναποφάσιστους και στην περίπτωσην ετούτην , τη δική μας δηλαδή , φόρτωσε όνειρα και χάθηκε...
Πέταξε στον ουρανό της λήθης και ο Μενέλαος ακόμα εχει στο πρόσωπο ζωγραφισμένη απορία...
Δεν θα ξυπνήσουμε ξανά μαζί στην ζεστασιά της αγάπης ως παλιά γιατί πεθάναμε κι'οι δυο στου άπειρου την θλιβερή αναμονή...
Κουράστηκα...!
Πόσ'αλμυρό το δάκρυ είναι;
Φουρτουνιασμένη των ματιών η θάλασσα πνίγει ερώτων ελπίδες κι'ο σιδερένιος ουρανός τσακίζει τ'άδολα των ονείρων φτερα
την ειρωνία ζωγραφίζοντας στο μπλάβο...
Μα ίσως σε δέκα χρόνια να ξαναβρεθούμε και ο Αρρείωνας ακόμα να προσμένει -καταγάλανος- κι'αφού μας βάλει στην καπούλα του ν'αρχίσει ως παλιά ταξίδι μακρινό...
Κι αν θέμε τότε ίσως να μην υπάρξει γυρισμός.
Ισως κι'απ'το πιοτό -ποιός ξέρει-
μέχρι τότε να 'χω πια πεθάνει,
ποιος νίκησε άλλωστε το θάνατο ,αφού οι αδηφάγες παραισθήσεις ρίχνουν στεναγμών βροχή και λογισμούς μες την ψυχή.
Ισως στ'αλήθεια γίνω ο δικός σου Μodgiliani.
Η ποίηση μου τώρα που σ'έχασα εγίνη τόσο θλιβερή...
Ισως την ώρα αυτή που αυτό που έγραψα ,με δάκρυα να διαβάζεις...
Ισως χτυπά ξανα η καρδιά σου ως παλιά...
Θυμάσαι;
Ισως....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-10-2017