Άνναμπελ Λή

Δημιουργός: Μ.Ελμύρας

Από το: ' Ξένοι που αγάπησα '. Καλό βράδυ σε όλες και όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ

( ‘ Annabel Lee’, του Edgar Allan Poe)
(Το τελευταίο ολοκληρωμένο ποίημα πριν τον θάνατό του.
Δημοσιεύτηκε το 1849, λίγο μετά το τέλος της ζωής του).

Ήταν χρόνια πολλά...πολλά χρόνια πίσω,
σε παράκτιου βασίλειου αυλή,
που μια κόρη εκεί ζούσε και ξέρετε ίσως
με τ’όνομα Άνναμπελ Λή
και που μόνη'χε έγνοια ν’αγαπάει εμένα
κι’από μένα ν’αγαπιέται πολύ.

Παιδούλα αυτή'ταν κι'εγώ'μουν παιδάκι
σε παράκτιου βασίλειου αυλή,
μα η αγάπη μας ήταν πιό πάνω απ’αγάπη,
η δική μου και της Άνναμπελ Λή,
αγάπη που γι’αυτήν τ’ουρανού οι αγγέλοι
ζηλεύαν τους δυό μας πολύ.

Κι’η αιτία αυτή ήταν που πολλά χρόνια πίσω,
σε παράκτιου βασίλειου αυλή,
από σύννεφο φύσηξε άνεμος, νύχτα,
και μου πάγωσε την Άνναμπελ Λή
κι’ήρθε τότε ο ευγενής συγγενής της,
και μακρυά μου την πήρε,αλί,
σ’ένα τάφο να τήνε κλείσει,
σε παράκτιου βασίλειου αυλή..

Την μισή μας δεν είχαν ευτυχία οι αγγέλοι
και ζηλεύαν τους δυό μας πολύ..
η αιτία αυτή’ταν, (όπως όλοι το ξέρουν
στην παράκτιου βασίλειου αυλή),
κι’από σύννεφο άνεμος ήρθε παγώνοντας,
σκοτώνοντας την Άνναμπελ Λή.

Μα πολύ δυνατότερη η αγάπη μας ήταν
της αγάπης αυτών που από μας πιο μεγάλοι,
κι'εκείνης πολλών που σοφότεροι ήσαν…
Κι’ούτ’άγγελοι στον ουρανό ψηλά’κεί,
μήτε δαίμονες που η θάλασσα κλεί,
την ψυχή μου θα μπορέσουν απ'αυτής να χωρίσουν
της όμορφης Άνναμπελ Λή..

Τι, η σελήνη,σαν φέγγει,πάντα όνειρα φέρνει
με την όμορφη Άνναμπελ Λή..
Και δεν βγαίνουν πιά άστρα,τα λαμπρά μόνο μάτια
της όμορφης Άνναμπελ Λή..
Στης νύχτας την άμπωτη πλάϊ γέρνω, ξενύχτης,
της καλής , της αγάπης, της ζωής μου, της νύφης,
στο μνήμα της πλάϊ εκεί στην ακτή,
στον τάφο της δίπλα που το πέλαγο ηχεί.-

Ελεύθερη απόδοση στην ελληνική: Μ.Ελμύρας

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-11-2017